اگر کسی در نهی از منکر شهید شد، به این حدّ اکتفا نکنید که در قطعۀ شهدا دفن بشوند. نه! شهدای دیگر، همان تابلوی روی مزارشان کافی است؛ اما شهید نهی از منکر، یک چهارطاقی و بقعه‌ای مخصوص خودش می‌خواهد. 

اگر کسی به خاطر امر به معروف شهید بشود، باید یک امتیازی بر سایر شهدا داشته باشد. چرا؟ چون شهدا، همراه یک جمع می‌رفتند و حرکتشان در کنار یک جریانِ هماهنگ با آنها بود. رودخانۀ شهادت می‌رفت و اینها هم توی آن به پیش برده می‌شدند.

[ وَ إنَّ اِلی رَبِّکَ اَلمُنتَهی ] 

اما شهید امر به معروف، هرچه به اطراف نگاه می‌کند، جریان خلاف اوست. روزنامه را نگاه می‌کند، در و دیوار را نگاه می‌کند، این طرف و  آن طرف را نگاه می‌کند، می‌بیند که جریان بر خلاف اوست. 

ولی باز [ وَ إنَّ اِلی رَبِّکَ اَلمُنتَهی] 

حتی در خانه‌اش هم ملامتش می‌کنند. به او می‌گویند: #تندرویی!

 به او می‌گویند: خشک‌ مغزی.

 به او می‌گویند بی‌کلّه. 

به او می‌گویند: این آدم‌های معقول و مؤدب را ببین که یواش از کنار قضیه رد می‌شوند که انگار‌ نه انگار!

به امام صادق(ع) گفتند ما اگر امر به معروف کنیم، برایمان دردسر می‌شود! فرمودند: پس معلوم شد این نمازها را هم که می‌خواندید، به این خاطر بود که هیچ خطری برایتان نداشت! اگر آن هم خطر پیدا کند، نماز را هم نمی‌خوانید! یعنی: به این خاطر نمازتان را ترک نمی‌کنید که فحش در آن نیست! نمی‌زنندتان! 

امام صادق(ع) می‌ فرماید: تو امر به معروف نمی‌کنی چون مشکل دارد، چون دردسر دارد؛ اما نماز می‌خوانی چون بی‌دردسر است. 

از این جهت، خدا می‌گوید: نماز تو را هم قبول ندارم. تنها نماز ناهی از منکر را قبول دارم.

رفقای عُقلایی 

👌🏼 نمازی که تو را زندگی ببخشد نماز است

آیت الله حائری

جهاد تبیین از اوجب واجبات