فرزندانمان را بزرگ می کنیم،به این امیدکه جوان بشوند، رشید شوند.فهیم شوند و اهل تحلیل درست باشند.

مهم نیست که خواننده شوند یا لباس بپوشند و لباس سربازی در کسوت طلبگی بپوشند یا دانشجوی فیزیک شوند،یا ادبیات یا دانشجوی.. هرچه..

 مهم این است که در راه باشند، در راهی که امام امت ترسیم کرده. در راه  استکبارستیزی.

 مهم این است که دوست آمریکا نباشند. مهم این است که دوست و دشمن را بفهمند. 

مهم این است که خط نگاه و افق دیدشان، بر مبنای افق دید رهبری تنظیم شود. 

اصلا تو بگو پروفسور فلان، اگر نگاهش مبتنی بر نگاه رهبر جامعه نباشد به چه درد می خورد؟

ما  زنان انقلاب، ما دهه شصتیها و هفتادیها و هشتادیها،  متعلق به هردهه ای که باشیم، فرزند می آوریم، می گذاریم تا خوب قدبکشد. از جان و دلمان برای تربیتش، برای شیر دادنش، برای بزرگ کردنش، مایه می گذاریم، فقط به عشق اینکه به درد اسلام بخورد. 

 به عشق اینکه وقتی قد کشید وقتی رشید شد، یا با خواندنش یا با تحلیل و فکر کردنش یا با جهت دهی‌اش و جهت گیری‌اش یا با تدریسش یا با سخنرانی اش یا با نویسندگی اش با هر چه،

 چوبی باشد بر جهان آمریکا مشتی باشد در دهان هرچه ابلیس.

 نسیمی باشد در مسیر بهشت، در مسیر انقلاب، در مسیر دین.

 ما به این عشق فرزند بزرگ می کنیم. حالا بگو آنها که در جبهه مقابل اند چه انگیزه ای برای فرزند آوریشان دارند؟؟؟

محنـا