​622 سال پیش از هجرت حضرت رسول‌الله(صلوات‌الله‌علیه) بود ، همان مبارک روزی که حضرت روح‌الله، در جان حضرت مریم(سلام‌الله‌علیها) شکفتن گرفت و آن بانو، به فرزندی الهی بشارت داده شد؛ همان دم که حق‌تعالی فرمود:«هنگامی را که فرشتگان گفتند: ای مریم! خداوند تو را به کلمه‌ای(وجود باعظمتی‌) از طرف خودش بشارت می‌دهد که نامش«مسیح(ع)، عیسی پسر مریم(س)» است….»[آیه 45- سوره 3]

همان روزی که پروردگار به واسطه مقدس بانویی به نام«مریم(س)» یکی از بزرگترین معجزات الهی را رقم زد تا«عیسی(ع)» مسیحای مردم دردمند شوند و منادی یکتاپرستی قومش…

همان طفلی که در دفاع از پاکدامنی مادرش، در بدو تولد، اعجازگونه زبان به تکلم گشود تا مقدس بودن مریم(س) را به اثبات برساند و مقام نبوتش را در مقابل عالمان و حاضران به نمایش بگذارد.

همان دم که در قنداقه‌ی پاکش فرمود؛ «من بنده خدایم، او کتاب(آسمانی) به من داده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا(هرجا که باشم) وجودی پربرکت قرار داده و تا زمانی که زنده‌ام مرا به نماز و زکات توصیه کرده است و مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده و جبّار و شقی قرار نداده و سلام(خدا) بر من در آن روز که متولد شدم و در آن روز که می‌میرم و از آن روز که زنده برانگیخته خواهم شد.»[آیه 30- سوره 19]

آری عیسی(ع) با حضورش، مسیحای دل‌های غم‌گرفته و التیام مردم ستمدیده بود تا به قومش بیاموزد دنیا تنها مزرعه‌ای برای کشت محصول آخرت است و پلی برای رسیدن به سعادت و قرب پروردگار یکتا؛ به‌همین دلیل گفته است:«دنیا پُل است. از آن عبور کنید و آن‌را آباد نکنید».[1]

و تاکید داشت که«وقتی دینتان سالم مانده، به خاطر از دست دادن دنیا تأسف نخورید؛ همان‌طوری که اهل دنیا وقتی دنیایشان سالم باشد، به خاطر از دست رفتن دینشان تأسف نمی‌خورند»[2]

یا عیسی مسیح(ع) در حق قوم آخرین منجی عالم بشریت دعا کن تا ما نیز بتوانیم حافظ دین و یاور آخرین سلاله پاکان باشیم و سعادت را تحت ولایتش مشق کنیم تا رستگار شویم.

میلاد حضرت عیسی مسیح(ع) تهنیت باد.

زهرا مرادوند

بادصبا

شهدای کربلای چهار پر افتخارترین شهدای هشت سال دفاع مقدس هستند که ثابت کردند آنچه در میدان مجاهدت لازم است ایثار و از خود گذشتگی و تسلیم رضای الهی بودن است نه نتیجه. زیرا:

هر گاه انسان هدفش قرب الی الله باشد و نیتش را برای رسیدن به او خالص کند، به تعبیر قرآن کریم چه بکشند و چه کشته شوند در هر دو حال پیروزند. چرا؟

برای آنکه آنچه در پیشگاه الهی ارزش دارد راضی بودن به مقدرات و به دنبال آن، پا نهادن بر هوای نَفْس و نهراسیدن از دشمن است.

به عبارتی هدف از سختی‌ها و جنگ‌ها، فتح و ظفر همیشگی نیست بلکه، گاهی مجاهدان با دست نیافتن به مقصود امتحان می‌شوند تا، درجه خلوص و توکل و اعتماد آنان به خداوند! ثابت شود که آنان هر چند همه همت‌شان را خرج پیروزی بر شرک و نفاق و کفر نموده و تمام قد ایستادگی کردند اما:

در این مسیر پر تلاطم هرگز ناراضی و نادم نیستند! هدف آنهایی که برای خشنودی خدا و در جبهه حق جهاد می‌کنند، رسیدن به غنائم و اسم و رسم دنیایی نیست بلکه، ملاک آنان عمل به تکلیف و اطاعت از ولیّ زمانه است و لا‌غیر!

و خیانت پیشه‌هایی که سعی دارند وجهه این شهدای عاشورایی را، شکست خورده و ناکام جلوه دهند نه، اهل جهاد و مبارزه هستند و نه معنای ایثار و شهادت را می‌فهمند!

خوشا به سعادت شهدایی که آنقدر عظمت و منزلت دارند که، خداوند مشتری جان عزیز آنان در دل دریا و خشکی بیابان است!

همان شهادتی که عارفان و سالکان آرزومند آن بوده و حسرت چنین حیات و مماتی دارند.

گرامی و جاودانه باد خاطره مجاهدت و از جان گذشتگی مبارزانی که در راه اطاعت از مولای خویش، بی‌مهابا و بدون مصلحت گرایی خود را به آب و آتش زدند؛ اما از انجام تکلیف، طفره نرفتند و میدان مقاومت را با ذلت و هراس، ترک نکردند.

صلوات و رضوان الهی بر ارواح طیبه شهدایی که هم سبک جهادشان و هم نوع شهادت‌‌شان، به نمادی از مقاومت بدل شد که، تاریخ هرگز آن را فراموش نمی‌کند و به عنوان تابلویی ماندگار از دفاع مقدس، تا ابد در برابر دیده! مجاهدان و مبارزان راه حق و حقیقت متبلور و برقرار خواهد ماند.

#تولیدی

#به‌ـ‌قلم‌ـ‌خودم

 آیا زن حق دارد نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟

رهبر معظم انقلاب(مد ظله العالی):
 بحث سر این نیست که زن آیا می‌تواند مسئولیتی در بیرون از منزل داشته باشد یا نه - البته که می‌⁦تواند، شکی در این نیست؛ نگاه اسلامی مطلقاً این را نفی نمی‌کند - ️بحث در این است که آیا زن حق دارد به خاطر همه چیزهای مطلوب و جالب و شیرینی که در بیرون از محیط خانواده برای او ممکن است تصور شود، نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟ نقش مادری را، نقش همسری را؟ حق دارد یا نه؟ ما روی این نقش تکیه می‌کنیم.

 من می‌گویم مهمترین نقشی که یک زن در هر سطحی از علم و سواد و معلومات و تحقیق و معنویت می‌تواند ایفاء کند، آن نقشی است که به عنوان یک مادر و به عنوان یک همسر می‌تواند ایفاء کند؛ این از همه کارهای دیگر او مهمتر است؛ این، آن کاری است که غیر از زن، کس دیگری نمی‌تواند آن را انجام دهد. گیرم این زن مسئولیت مهم دیگری هم داشته باشد، اما این مسئولیت را باید مسئولیت اول و مسئولیت اصلی خودش بداند.‌
86/04/13

​درست در همین روز، چند دهه پیش، اولین شناسنامه در ایران صادر شد. سندی که نه‌تنها هویت، بلکه داستانی از گذشته و پیوندهایی عمیق با آینده‌مان را به همراه دارد.

ثبت‌احوال، فقط جایی برای نوشتن تاریخ‌ها و مشخصات نیست؛ بلکه بخشی از زندگی همه ماست. از لحظه‌ای که اسم‌مان را می‌نویسند تا زمانی که همین اسم هویت‌مان می‌شود و در همه‌جا همراه ماست.

امروز، روزی است که به‌یاد بیاوریم هر شناسنامه، داستانی دارد؛ قصه‌ای از زندگی‌ها، لحظه‌های شیرین، و گاهی تلخ.

آخرین باری که شناسنامه‌تان را ورق زدید، چه چیزی به‌یادتان آمد؟ شاید امروز بهترین فرصت باشد تا چند دقیقه‌ای به آن نگاه کنید، اسم‌تان را بخوانید، و لبخندی به قصه زندگی‌تان بزنید.

این کاغذ کوچک، پل ارتباطی ما با گذشته و آینده است؛ چیزی که به اسم‌مان معنا داده و ما را به همه آنچه هستیم گره زده است. قدر این صفحات ساده را بدانیم، چون هویت‌مان در دل همین کلمات جاودان شده است.

روز ثبت احوال، یادآور لحظه‌هایی که هویت‌مان را ساختند، مبارک.

بادصبا
اولین تقویم رسمی آنلاین کشور

#تولیدی

#به_قلم_خودم

#دلنوشته_ای_به_مادرم

سلام بر تو ای مادر مقاومت! ای حلقه پیوند من با خدای مهربان و ای معلم دانشگاه شهادت.

تو در زیر باران گلوله مرا در چمنزار سبز و نورانی وجودت پرورش دادی و در سایه چتر شجاعت و ایثارت، وجودم را از شر شیاطین زمینی نجات بخشیدی

مادر عزیز‌تر از جانم!
به خود می‌بالم که در دامان پاک مادری متعهد و دلسوز چشم به جهانی گشودم که نا‌‌اهلان و بدخواهان، آرامش و روشنای حیات پر رمز و رازت را با خطی از خون و باروت نا‌امن کردند و حتی حق یک لحظه زندگی در کنار خانواده را، از تو گرفته و آواره کوچه و بیابان نمودند.

محبوبم!
آرزو داشتم زیر پر و بال مِهر مادری‌ات، شبی را با آرامش و فارغ از خیال هجمه و حمله غاصبان بیاسایم اما، همین حق را هم از ما ربودند و وحشیانه آشیانه‌‌مان را بر سرمان آوار کردند.

مادر عزیزم!
هنوز تصویر چهره معصوم ات را با آن لبخند دلنشینِ زمان تولد در ذهن دارم که، نگران بودی چگونه در دایره اسارت دشمن، فرزندت را از میدان خطرها دور نگه داری و زمینه آسایش و بالندگی او را فراهم کنی!

بانوی قهرمان پرورم!
اما تو! نه در سایه آرامش بلکه در میدان جنگ و گلوله از همان دوران نوزادی به من درس مقاومت و جهاد دادی تا، هرگز سر خود را در برابر ظلم خم ننمایم؛ و در مقابل زیاده طلبی‌های اهریمنان غاصب، از حریم ایمان و عقیده و سرزمینم دفاع کنم.

مادر شهیده‌ام!
اما آخرین لحظه با تو بودن چه دردناک و سخت بود؛ آن لحظه‌ای که موشک‌های سمی دشمن دستان من را از آغوش پر مهر تو جدا نمود؛ و تو با ناله‌هایی سوزناک در زیر خروارها خاک و آهن و گلوله حبس شدی تا آنکه ناله‌های مظلومانه‌ات با آوای فرشتگان بهشتی در هم آمیخت و جاودانه شدی!

اما من از شهادت تو دریافتم که، مهمترین راز تو در کلاس عشق مادری، در زندگی پر‌تلاطم دنیای امروز تا زمان فتح و پیروزی نهایی! این درسی بود که با مجاهدت خود به من آموختی؛ و آن راز خلاصه می‌شد در این سه اصل مهم یعنی:

زندگی! جهاد‍! شهادت!