أَلَّذیٖ خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیٰوةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلا
خداوند مرگ و زندگی را آفرید تا شما را بیازماید که کدامیک از شما بهتر عمل میکند.
قرآن کریم نفرموده کی بیشتر عمل میکند بلکه، عمل صادقانه و خالصانه، مورد نظر و توجه و قبولیِ خداوند متعال است.
هدف از طرح این بحث چیست؟
دنیا محل آزمایش و امتحان شدن است، و پیروزی یا باختن در این آزمون الهی، نتیجه رفتار و کردار روزانه خودمان است.
همین تبادلات و معاشرتهایی که در زندگی خود با دوست و همکار و خانواده و اجتماع داریم، پرونده اعمال ما را تشکیل میدهد که باید جوابگوی یکایک برخوردها و علایق و عقاید خود باشیم.
و:
حوزه علمیه هم یکی از مرحلههای حیات دنیوی ماست که عملکرد ما به عنوان یک طلبه، پرونده آخرتی ما را رقم میزند که جزء اصحاب یمین باشیم یا….
پس:
حوزه! یک قرارگاه تربیتی و جایگاه رشد و آموزش رفتار دینی است که باید با خودسازی و بهرهگیری از جوانب معنوی آن از نظر مذهبی و علمی و رفتاری، بار خود را بسته و در جهت زکوة العلم نشره مشغول خدمترسانی به بندگان خدا شویم بلکه از این گذرگاه علم و عمل صالح، خود نیز به زاد و توشهای برسیم.
اما:
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور
یعنی!
اینجا هر چند که سرای معرفت و عرفان و عشق به خالق هستی است و شعارش توحید عملی و تهذیب نفس و آموختن برای خدا و آموزش در راه رضای اوست اما:
در این دنیا، هر جا گل هست خار هم هست، در این عالَم، نیش و نوش با هم است و خوشی و سعادت مطلق از آنِ جهان آخرت است که محل اطمینان و آرامش و امنیت و سعادت مطلق بدون تزاحم اسباب دنیایی است.
پس: همانگونه که در زیارات ائمه اطهار (سلاماللهعلیهم) میخوانیم که:
وَ بَذَلْتُم اَنْفُسَکُم فیٖ مَرْضاٰتِه
و در راه رضای او (خداوند) از جان گذشتید
وَ صَبَرْتُم عَلیٰ ماٰ اَصابَکُم فیٖ جَنْبِه
و بر هر مصائبی که از امت به شما رسید، برای خدا صبر کردید.
(فرازی از زیارت جامعه کبیره)
عزیزان طلبه:
قرار نیست ما در سنگر علم آموزی و خدمت مجاهدانه به دین اسلام، هیچ رنج و ناراحتی نبینیم بلکه این، صبر در برابر ناملایمات است که ما را به مقام سالکان و صالحان میرساند نه صرفا محفوظات ظاهری، کما اینکه بزرگان دین اینگونه بودند، امام خمینی (رحمتاللهعلیه) میفرمودند:
اینقدری که مردم اخلاق ما را میبینند و به تعبیری با رفتارمان میتوانیم جامعه را هدایت کنیم، مردم سر از فلسفه و… در نمیآورند!
لذا:
هدف اصلی حوزههای علمیه آدم سازی است و تربیت دینی و تهذیب اخلاق و حسن خُلق با مردم و خدمت به محرومان و مظلومان برای رضایت خداوند!
به نظر شما:
آیا معاندان و تفرقهافکنان و فتنهگران، در برابر این جریان عظیم ظلمستیزی و عدالتطلبی، ساکت مینشینند و اجازه میدهند که این جرعه گوارای کوثر تشیع، به دلخوشی و آرامش بر چشمه جان و قلب مومنین جاری شود یا آنکه هر دَم، سنگ و خاری بر آن میریزند و زندگی را به کام صالحان و وارثان زمین، تلخ خواهند کرد؟ و اگر اینگونه نبود، صبر و اجر را در مقابل چه تلاش و مجاهدتی به عنوان پاداش به خالصان و عاملان، هدیه میدادند؟
برویم زندگی بزرگان دین و حوزه و اخلاق و رفتار آنها را مطالعه کنیم تا بدانیم کجای کار ما اِشکال دارد که طلبه یا استاد را خدای ناخواسته دلزده میکند؟ آیا دلیلی جز عمل نکردن به رفتار دینی و اسلامی است؟ پس به خود بیاییم و در عین مطرح نمودن نظرات و بیان نقد و انتقادها، صبر و گذشت و سعهصدر را سرلوحه کار خویش قرار دهیم همچون شهدا که نه با حرف بلکه با خون دل خوردن و در خون غلطیدن، مُبَلِّغ اسلام ناب شدند و حافظ آبروی نظام و انقلاب اسلامی حتی، در لحظههای بحرانی اسارت در دست شقیترین دشمنان….
باور کنید اگر با خدا معامله کنیم قطعا جواب اخلاص و ایثار خود را از دستان یداللهی حضرت بقیةالله (عجلاللهتعالیفرجهالشریف) خواهیم گرفت و این است مرام #سرباز #امام #زمان بودن و شاگرد #مکتب #سلیمانی بودن!
همان سلیمانی و سلیمانیهایی که با خدمت بیریا و خالصانه، شهد شیرین شهادت را نوش کردند و همه تلخیهای راه را با یک سلام به سید و سالار شهیدان، از جان خسته خویش زدودند.
من الله توفیق
پ.ن.
این متن به معنای طرد آزاد اندیشی و انتقاد پذیر بودن و دفاع از حق و مبارزه با بیعدالتی و بداخلاقیهای اجتماعی نیست.
