امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در توقیعی که با خط مبارکش در پاسخ به پرسش های اسحاق بن یعقوب قمی نوشته شده و محمد بن عثمان عمری به حضرت رسانده است، فرمود : أَمَّا وَجْهُ الِانْتِفَاعِ بِی فِی غَیْبَتِی فَکَالانْتِفَاعِ بِالشَّمْسِ إِذَا غَیَّبَتْهَا عَنِ الْأَبْصَارِ السَّحَابُ و إنّی لَأمانٌ لأهلِ الأرضِ کما أنّ النُّجومَ أمانٌ لأهلِ السَّماءِ. اما چگونگی بهره‌مندی مردم از من در غیبتم، مانند بهره‌مندی از نور خورشید است،زمانی که ابرها آن را از چشمان مردم پوشانده است و من امان اهل زمینم، همان‌گونه که ستارگان امان آسمانیان اند.

تشبیه غیبت امام زمان (عج) به خورشید پس ابر نکاتی دربر دارد: اولاً به جایگاه محوری امام زمان(عج) در نظام هستی اشاره دارد؛ یعنی همان گونه که در علوم طبیعی و فلکیات خورشید مرکز منظومه شمسی و جاذبه اش حافظ زمین است و آن را از سقوط نگه میدارد و دور خود می چرخاند و حرارتش سبب حیات حیوانات و رویش گیاهان و انسانها و نورش روشنی بخش زمین است، وجود مقدس امام عصر (عج) نیز سبب بقای جهان هستی و تداوم فیض هدایت و نور معرفت به دیگر انسانهاست؛ ثانیاً همان گونه که در وضعیت پوشیدگی آفتاب در زیر ابر مردم بیرون آمدن خورشید را به انتظار مینشینند تا بیشتر از آن سود برند در ایام غیبت نیز شیعیان هر لحظه به انتظار طلوع خورشید ظهور به سر می برند؛ ثالثاً همان طور که انکار خورشید پذیرفته نیست انکار وجود مقدس امام عصر(عج) نیز با این همه آثار و نشانه ها، تلاشی نامعقول و بی نتیجه است. 

📚 ادب فنای مقربان جلد ١0 ص6٧

 #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی