در حدیثی صحیح امام باقر(علیه‌السلام) فرمودند:
عَنْ إِسْمَاعِیلَ اَلْجُعْفِیِّ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ(عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ):
رَجُلٌ یُحِبُّ أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ(عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ)
وَ لاَ یَبْرَأُ مِنْ عَدُوِّهِ
وَ یَقُولُ هُوَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّنْ خَالَفَهُ.
فَقَالَ: «هَذَا مِخْلَطٌ وَ هُوَ عَدُوٌّ لاَ تُصَلِّ خَلْفَهُ وَ لاَ کَرَامَةَ إِلاَّ أَنْ تَتَّقِیَهُ».
اسماعیل جعفی می گوید:
از امام باقر(علیه‌السلام) سوال کردم:
مردی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) را دوست دارد اما از دشمن او تبرّی نمی جوید
و می گوید:
امیرالمؤمنین صرفاً از دیگران که مخالف او بودند نزد من محبوب‌تر است.
امام باقر(علیه‌السلام) در پاسخ فرمودند:
چنین فردی[حق و باطل را] قاطی کرده است! و دشمن محسوب می‌شود.
پشت سرش نماز نخوان و احترامی ندارد
مگر اینکه در بستر تقیه مجبور به مراعاتش باشی.
تهذیب الأحکام، ج 3، ص 28