چرا سفارش شده برای توجه بیشتر به نماز، قبل از آن دلمان را متوجه امام حسین (علیه‌السلام) کنیم و پس از نماز لعن بر دشمنان را که در زیارت عاشورا آمده تکرار کنیم؟
مهمترین دلیل این دستورات بزرگان دین، سیاسی بودن نماز است! شاید کمی عجیب باشد اما:
در شب معراج، بزرگترین آموزش عملی پیامبر خدا نماز و تسلیم شدن در برابر ولایت‌الله است و اولین ابلاغ رسالتش را با ادای نماز در کنار بیت عتیق، به نمایش می‌گذارد و از آن روز به بعد نماز، تبدیل به نماد دینداری میشود البته نمازی که خالی از روح ولایت‌پذیری نباشد.
لذا در مقام دشمنی با مولای موحدان، چنین بر سر زبانها شایع کردند که:
مگر علی نماز می‌خواند؟
چه رمزی در این حرکات موزون و هدفدار بود که چنین! دشمن را برآشفت تا جایی که در محراب عبادت و توسل، امام عارفان را شهید کردند؟
و به این هم راضی نشده و خصومت را تا جایی پیش بردند که روز عاشورا به جرم گردن نهادن به امر الهی و تسلیم شدن در برابر تکلیف رسالت، فرزند پیام‌آور وحی را، به شهادت رساندند و پس از او نیز، یکی یکی امامان را دربند اسارت و شقاوت خود انداختند تا شاید بدین وسیله، از تاثیر این فرهنگ عظیم جامعه ساز و انسان‌پرور، بکاهند اما زهی خیال باطل که نه تنها نماز به انزوا کشیده نشد بلکه، روز بروز بر نورانیت و معنویتش افزوده گشت تا امروز که، هر طالب ظهوری را امر به اصلاح نماز می‌‌نمایند و تنها راه نجاتش، ارتباط حقیقی با خداوند منّان است.
زیرا مسیر پر فراز و نشیب از بعثت تا ظهور سراسر ظلم ستیزی و عدالت طلبی است و هر عاشق لایقی در این وادی پای نهد، شرط اولین قدم برخوردار بودن از روحیه ولایتمداری و برائت از دشمنان اسلام است.
لذا انتظار فرج که برترین اعمال شمرده شده، مهمترین شاخصه‌اش روحیه تسلیم در برابر امر ولیّ خداست که این تکلیف‌پذیری در سرتاسر نماز این فریضه الهی مشهود است.
از اذان و اقامه و اقرار به وحدانیت و یکتا بودن خالق هستی گرفته تا شهادت دادن به رسالت نبوی و به تبع آن تصدیق امر ولایت است و سوره حمد که مهمترین فرازش، برائت از مخالفان و کینه توزان و دشمنان پیامبر و آل اوست….
صراط الذین…غیر المغضوب…ولاالضالّین
و
سوره توحید که، رَمْیِ همه بتهای جنی و انسی و مستکبران دروغین است.
و
رکوع که مظهر تعظیم در مقابل حضرت حق و معبود یکتاست و سجده که اوج این نماد مذهب و دلدادگی است، سراسر نفی شرک و طاغوت گرایی و نمونه بارز عبودیت و تن به ذلت و استثمار ندادن است.
تشهد و قنوت و سلام نیز هر یک به نوعی، بنده را از جهالتهای هواپرستی و ضلالت‌های شیطانی می‌رهاند و او را به سوی تنها حقیقت موجود یعنی خداوند، سوق می‌دهد و دنیا و آخرت او را با این اتصال معنوی، آباد و نورانی می‌سازد.
و
چنین نمازی است که حقیقتا:
إنّ الصلوة تنهی عن الفحشاء و‌المنکر
چه این منکرات،گناهان فردی مثل دروغ و …باشد و چه انحرافات و شبهات اجتماعی و عقیدتی!
فرقی نمی‌کند! در همه حال باید وجه‌الله را هدف زندگیت قرار دهی و ماسوی‌الله را زیر پا نهی تا بلکه رستگار شویم
و
این همان نماز و راز و نیاز و سجده‌های اشکباری است که شهدا و عرفای واقعی را به سرمنزل مقصود رساند….!
