اگر مقصد پرواز است؛ قفس ویران بهتر است
پرستویی که مقصدش پرواز است
از ویرانی لانه اش نمی هراسد.
# شهید آوینی
#روز خبرنگار گرامی باد.
تربیت، شبیه درختکاری است
آیت الله حائری شیرازی(رحمه الله علیه)
تربیت مثل درختکاری است و کار پدر و مادر مثل باغبان است که به موقع آبش بدهند، به موقع کودش را بدهند، به موقع شیارش را بزنند، نور را برایش تأمین کنند.
نور و آب و هوا و اینها که تأمین شد، گل کردن با خود درخت است؛ دیگر باغبان گل را به درخت نمیچسباند. درخت خودش باید گل کند. بسیاری خیال میکنند بچهها را باید گُلاند! هیچ انسانی نمیتواند کاری کند که دیگری گل کند؛ تو آبش را بده، نورش را بده، هوایش را بده، گل کردنش با خودش است. بعضیها وقتی میبینند درختشان گل کرد، حوصله ندارند و هی میخواهند گل باز شود. آقا! تو دستش نزن، خوب نمیشود.
هر گلی که مردم دستش زدند، برگش پاره شد. دستکاریاش نکن؛ خودش باید باز شود. عقل بچه هم مثل گل است؛ به بچه نان حلال بده و احترام بگذار، عقلش گل میکند. به درخت آب میدهند، به انسان احترام؛ به درخت کود میدهند، به انسان نصیحت میکنند؛ به درخت نور میدهند، به انسان آزادی و احترام و محبت. محیط ترس و وحشت برای بچه مثل محیط تاریک برای درخت است. درخت در محیط تاریک خفه میشود و بچه هم در محیط ترس و ارعاب و وحشت، روحش پژمرده میشود.
به هر جهت به بچه محبت کنید، احترام کنید، مقداری آزادی بدهید، مقداری مسئولیت بدهید، مقداری آگاهی بدهید؛ اگر انسان این کارها را در مورد اولاد بکند، دیگر اولاد انشاءالله خودش خوب میشود، مخصوصاً اگر نانش حلال باشد.
کتاب راه رشد، جلد 1، صفحه 131
#ناشر_تخصصی_زن_و_خانواده
#مرکز_نشر_هاجر
حفظ آبروی دانشآموز
یک روز شهید بهشتی در کلاس به یک نفر از از دانش آموزان گفتند بیا و انشایت را بخوان؛ ولی او که انشای خود را ننوشته بود، خجالت کشیده بود که بگوید ننوشتهام و دفترچه سفید خود را برداشته و از حفظ انشای خود را خوانده بود.
شهید بهشتی که متوجه این امر شده بوده تا پایان زنگ کلاس چیزی به او نگفت؛ حتی به او نمره 20 هم داد. در پایان کلاس به او گفت در زنگ تفریح به دفتر بیا؛ با تو کار دارم. در دفتر به او گفت تو که از روی دفتر سفید این قدر خوب میخوانی، حیف نیست شب ننشینی و مطالعه و فکر نکنی و انشای خوبی ننویسی؟
بعد ادامه داد: اینها که نویسنده هستند و با نوشته ها و کتابهای خود دنیا را تغییر میدهند، مگر چه کسانی هستند؟ تو هم که به این خوبی خواندی. من متوجه بودم که چیزی ننوشتهای و از روی دفتر سفید میخوانی. اگر مقداری بیشتر دقت و مطالعه کنی، مسلماً یکی از آن افراد خوش قلم خواهی بود.
آن دانش آموز بعدها به من که ناظم دبیرستان کمال بودم گفت حرفهای آقای بهشتی چنان در من اثر کرد که بعد از آن دیگر از مطالعه و خواندن و نوشتن جدا نشدم.
به نقل از آقای عباس صاحبالزمانی، کتاب الگوی حضور، صفحه 166 و 167.
#شهید_بهشتی
#تولیدی#به_قلم_خودم
خبرنگار
گذشت آن زمانی که کار خبرنگار به دست گرفتن یک بلندگو بود و گزارش آب و هوا و حوادث را دادن.
امروز
خبرنگار یعنی با خودت و با مردمت روراست باشی و اجازه ندهی سیاستبازان حرفهای، حقایق را وارونه جلوه دهند.
خبرنگار یعنی، ندای محرومیت و مظلومیت آنانی که دستشان به هیچ جا بند نیست را به گوش جهانیان برسانی!
یعنی یکروز ایران باشی و روزی سوریه و روزی کف خیابان فرانسه.
خبرنگار یعنی یک تنه حواست به همه امور باشد از اوضاع داخلی سرزمینت و از کوچه پس کوچههای شَهرت که مبادا فریب کاران، آدرس غلط بدهند و به نفع خود حقایق را لاف پوشی کنند، و جای ظالم و مظلوم را عوض کنند و مقصر! را پیروز میدان جلوه دهند.
خبرنگار یعنی از آرامشت بزنی! و از خرابه های غزه بیگناهی و بیپناهی کودکان و زنان زیر آوار را در گوش دنیا طلبان فریاد بزنی!
خبرنگار یعنی حضور در خیابانهای بی در و پیکر اروپا و کشورهای استعمارگر و نشان دادن صلای آزادی طلبی زنان! به دنیای رفاه زده عصر تکنولوژی!
خبرنگار یعنی رشادت و شجاعت توام با صداقت در راه حفظ ارزشهای اسلامی. یعنی بدون هیچ توقعی جانت را به خطر اندازی و اجازه ندهی در دوران پیچیده و مرموز رسانهای، عاملان دروغ پرداز صهیونیستی افکار و عقاید نسل منتظر را دست کاری کنند.
خبر نگار یعنی دیروز در میدان دفاع مقدس همچون: شهید صارمی و رهبر و آوینی و صدها افتخار آفرین با بصیرت دیگر و امروز در فلسطین و لبنان و سوریه و دیگر مرزهای زمینی و هوایی و اعتقادی و رسانهای.
درود خدا بر شهیدان این خطه عاشقانه و پر افتخار و سلام بر همه رزمندگان سنگر صداقت و جهاد تبیین در لباس مقدس خبرنگاری.
#تولیدی#به_قلم_خودم
چند روزی بود از کانادا آمده بود. باورم نمیشود این، همان الهه چندین سال قبل است! چرا اینقدر شکسته شده؟ چرا رنگ به رخسار ندارد؟ حتی از خواهر بزرگش مسنتر به نظر میرسد، چرا؟
دریغ از یک ذره آرایشِ روی صورت. بیست سال از سن و سالش جلوتر میزند.
مگر نمیگویند آنجا مهد گل و گلاب و آرامش است، پس چرا الهه این قیافه به هم زده؟
یکی از همراهانش میگوید:
آنجا حرف اول را، کار کردن میزند. زن و مرد هم نمیشناسد. همه باید بطور جدی کار کنند حتی گاهی جمعهها تا یازده شب مشغولند.
دیگری اضافه میکند:
آنهم چه کاری!
غیر از آنهایی که از روز اول درس خواندن را در همان کشور شروع کردهاند و در حال ادامه هستند بقیه افراد مخصوصا زنان یا در رستورانها مشغولند یا فروشگاهها!
یکی پرسید: درآمدشان چقدر است؟
در جواب شنید: به اندازهای که گذران زندگی کنند شاید به ظاهر درآمد خوبی باشد ولی با توجه به حجم بالای مالیات دریافتی توسط دولت، مبلغ ناچیزی است.
در شهر فرنگ، خبری از خانه مستقل نیست و اکثرا مستاجر هستند و فقط همین یکی دو سال قبل، یکی از افرادی که پنجاه سال! آنجا کار میکرد توانست برای خودش خانهای بخرد.
نگاهی به چهره زرد الهه میاندازم و به نسخههای کثیف مدلینگ و آرایشی که هر روز با هزاران تبلیغ به خورد زنان جامعه ما میدهند و عدهای هم باورشان شده که آنجا خبری هست!
بله! همین مدعیان حقوق زن، مثل برده و با اخذ مالیاتهای گزاف، از آنان به نفع رشد اقتصادی کشورشان استفاده میکنند.
بله مخاطب گرامی!
این نسخههای بزک شده مخصوص جهان سومیها و سرگرم نمودن آنهاست و از همه مهمتر برای زنان مسلمان جامعه ما، تا از اهداف اصلی خود فاصله گرفته و مشغول تجملات و زینتهای ظاهری شوند.
علاوه بر مضرات و ضربههای مالی ناشی از مصرف این رنگارنگهای تبلیغاتی، خسارت بالاتر این است که:
عدهای باور کردهاند که جبهه مقابل، دلسوز آنهاست و بیچون و چرا عقل و هوش خود را فدای تحریفات تبلیغی دشمن کرده و با نقشه آرایشی دشمن در جامعه حاضر میشوند به امید ذرهای توجه و جلب محبت.
اما زهی خیال باطل!
از دوران طاغوت که بدتر نبود، کجا رفتند و کجا هستند؟
اگر امروز عبرت نگیرید در دستهای شیاطین، عبرت دیگران خواهید شد.
