امشب علی مرتضی(ع) قامت کبود و رنج کشیده‌ی زهرا(س) را، همچون یاسی پرپر شده به خاک می‌سپارد تا اولین شهیده‌ی گمنام زمین، آوازه‌ی مظلومیت، نجابت و حیا و عصمتش، تا قیامت در تاریخ ماندگار باشد.

همان دردانه‌ی پیامبر اکرم(ص) که فرموده است:«پدرم، رسول خدا(ص) به من فرمود: ای فاطمه(س)، هر کس بر تو درود بفرستد، خداوند او را می‌آمرزد و در هر جای بهشت که باشم، او را به من ملحق می سازد.»


اما چه کردند با او بعد از پیامبر(ص)؟
و حال با رفتن اوست که نه تنها فرزندان علی(ع) بلکه جهانی طعم یتیمی حضورش را خواهد چشید …

و چه مادرانه در سخنرانی اش درباره فدک ما را سفارش فرمود که: … خداوند را برای عظمت و نورش ستایش کنید. هر کس که در آسمان ها و زمین است برای رسیدن او در پی «وسیله» است. ما در میان بندگانش «وسیله» اوییم و ما خواصّ اوییم و ما جایگاه قدس اوییم و ما حجّت او در غیب اوییم و ما وارثان پیامبران او هستیم.


فاطمه(سلام‌الله‌علیها)؛ حوریه‌ای آسمانی بود که زمین برای عظمت وجودش ظرفیت نداشت و بهشت بی‌تاب دیدار رویش بود. همانگونه که پیامبر اکرم(ص) فرمود:«نور دخترم فاطمه (س) از نور خداست، و دخترم فاطمه (س) برتر از آسمانها و زمین است.»

و حال با شهادت گوهر وجودش، فاطمیه‌ در دل‌های ما به تکرار می‌رسد و بیرق عزای او توتیای چشم‌هایمان خواهد شد.

امید که بلندای روح مطهرش مادرانه دل‌های اسیر دنیای ما را اذن رهایی و سعادت ببخشد …



زهرا مرادوند
بادصبا