آیا زن حق دارد نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟

رهبر معظم انقلاب(مد ظله العالی):
 بحث سر این نیست که زن آیا می‌تواند مسئولیتی در بیرون از منزل داشته باشد یا نه - البته که می‌⁦تواند، شکی در این نیست؛ نگاه اسلامی مطلقاً این را نفی نمی‌کند - ️بحث در این است که آیا زن حق دارد به خاطر همه چیزهای مطلوب و جالب و شیرینی که در بیرون از محیط خانواده برای او ممکن است تصور شود، نقش خود را در خانواده از بین ببرد؟ نقش مادری را، نقش همسری را؟ حق دارد یا نه؟ ما روی این نقش تکیه می‌کنیم.

 من می‌گویم مهمترین نقشی که یک زن در هر سطحی از علم و سواد و معلومات و تحقیق و معنویت می‌تواند ایفاء کند، آن نقشی است که به عنوان یک مادر و به عنوان یک همسر می‌تواند ایفاء کند؛ این از همه کارهای دیگر او مهمتر است؛ این، آن کاری است که غیر از زن، کس دیگری نمی‌تواند آن را انجام دهد. گیرم این زن مسئولیت مهم دیگری هم داشته باشد، اما این مسئولیت را باید مسئولیت اول و مسئولیت اصلی خودش بداند.‌
86/04/13

​درست در همین روز، چند دهه پیش، اولین شناسنامه در ایران صادر شد. سندی که نه‌تنها هویت، بلکه داستانی از گذشته و پیوندهایی عمیق با آینده‌مان را به همراه دارد.

ثبت‌احوال، فقط جایی برای نوشتن تاریخ‌ها و مشخصات نیست؛ بلکه بخشی از زندگی همه ماست. از لحظه‌ای که اسم‌مان را می‌نویسند تا زمانی که همین اسم هویت‌مان می‌شود و در همه‌جا همراه ماست.

امروز، روزی است که به‌یاد بیاوریم هر شناسنامه، داستانی دارد؛ قصه‌ای از زندگی‌ها، لحظه‌های شیرین، و گاهی تلخ.

آخرین باری که شناسنامه‌تان را ورق زدید، چه چیزی به‌یادتان آمد؟ شاید امروز بهترین فرصت باشد تا چند دقیقه‌ای به آن نگاه کنید، اسم‌تان را بخوانید، و لبخندی به قصه زندگی‌تان بزنید.

این کاغذ کوچک، پل ارتباطی ما با گذشته و آینده است؛ چیزی که به اسم‌مان معنا داده و ما را به همه آنچه هستیم گره زده است. قدر این صفحات ساده را بدانیم، چون هویت‌مان در دل همین کلمات جاودان شده است.

روز ثبت احوال، یادآور لحظه‌هایی که هویت‌مان را ساختند، مبارک.

بادصبا
اولین تقویم رسمی آنلاین کشور

#تولیدی

#به_قلم_خودم

#دلنوشته_ای_به_مادرم

سلام بر تو ای مادر مقاومت! ای حلقه پیوند من با خدای مهربان و ای معلم دانشگاه شهادت.

تو در زیر باران گلوله مرا در چمنزار سبز و نورانی وجودت پرورش دادی و در سایه چتر شجاعت و ایثارت، وجودم را از شر شیاطین زمینی نجات بخشیدی

مادر عزیز‌تر از جانم!
به خود می‌بالم که در دامان پاک مادری متعهد و دلسوز چشم به جهانی گشودم که نا‌‌اهلان و بدخواهان، آرامش و روشنای حیات پر رمز و رازت را با خطی از خون و باروت نا‌امن کردند و حتی حق یک لحظه زندگی در کنار خانواده را، از تو گرفته و آواره کوچه و بیابان نمودند.

محبوبم!
آرزو داشتم زیر پر و بال مِهر مادری‌ات، شبی را با آرامش و فارغ از خیال هجمه و حمله غاصبان بیاسایم اما، همین حق را هم از ما ربودند و وحشیانه آشیانه‌‌مان را بر سرمان آوار کردند.

مادر عزیزم!
هنوز تصویر چهره معصوم ات را با آن لبخند دلنشینِ زمان تولد در ذهن دارم که، نگران بودی چگونه در دایره اسارت دشمن، فرزندت را از میدان خطرها دور نگه داری و زمینه آسایش و بالندگی او را فراهم کنی!

بانوی قهرمان پرورم!
اما تو! نه در سایه آرامش بلکه در میدان جنگ و گلوله از همان دوران نوزادی به من درس مقاومت و جهاد دادی تا، هرگز سر خود را در برابر ظلم خم ننمایم؛ و در مقابل زیاده طلبی‌های اهریمنان غاصب، از حریم ایمان و عقیده و سرزمینم دفاع کنم.

مادر شهیده‌ام!
اما آخرین لحظه با تو بودن چه دردناک و سخت بود؛ آن لحظه‌ای که موشک‌های سمی دشمن دستان من را از آغوش پر مهر تو جدا نمود؛ و تو با ناله‌هایی سوزناک در زیر خروارها خاک و آهن و گلوله حبس شدی تا آنکه ناله‌های مظلومانه‌ات با آوای فرشتگان بهشتی در هم آمیخت و جاودانه شدی!

اما من از شهادت تو دریافتم که، مهمترین راز تو در کلاس عشق مادری، در زندگی پر‌تلاطم دنیای امروز تا زمان فتح و پیروزی نهایی! این درسی بود که با مجاهدت خود به من آموختی؛ و آن راز خلاصه می‌شد در این سه اصل مهم یعنی:

زندگی! جهاد‍! شهادت!

نامه شهید حاج قاسم سلیمانی به همسرشان در آخرین روز زن پیش از شهادت

 همسر گرانقدر عزیز و مهربانم حاجیه حکیمه عزیزم
حقیقتاً مانده‌ام در پیشگاه خداوند که چگونه می‌توانم در این روزهایِ قریبِ رفتن، حقَّ نزدیک به چهل ساله‌ی شما را اداء کنم.
امیدی جز به بخشش و محبّت پیوسته‌ی شما و خداوند سبحان ندارم.
روزت را تبریک می‌گویم و بخاطر این صبرِ چهل ساله دستت را می‌بوسم.

 قاسم/هفتم اسفند 1397
مدعیان دروغگویی که شعارهای عوام‌فریب در مورد “زن” می‌دهند باید جلوی سردار عزیز ما زانو بزنند و درس “احترام به زن” یاد بگیرند.

در مواقعی که اشتباه می کنید و یا دچار شکست می شوید خودتان را با کلمات منفی قضاوت نکنید یادتان باشد که همه ی ما آدم ها توی زندگی اشتباهات زیادی را مرتکب خواهیم شد و همینطور شکست های سختی هم خواهیم خورد.

سعی کنید در چنین موقعیت خاصی حتما از کلمات مناسب استفاده کنید و به خودتان دلداری بدهید؛ اگر شما به خودتان دلداری ندهید چطور توقع دارین که دیگران به شما احترام بگذارند؟ وقتی دچار اشتباهی شدین با خودتان این کلمات را بگویید:

درسته که دچار این اشتباه شدم اما کدام انسان هایی هستند که در زندگی بی اشتباه بوده اند؟ تمام انسان هایی که در زندگی موفق شدند از همین اشتباهات درس گرفتند این اشتباه برای من ارزشمند است و باید خوب فکر کنم ببینم علت این چی بوده که دیگر در آینده از همین قسمت دوباره شکستی متحمل نشوم اشکالی نداره عزیزم باهم درستش می کنیم.

ببینید این جملات بالا چقدر میتواند به شخصیت شما ارزش بدهد و همینطور چقدر می تواند روحیه ی شما را حفظ کند و بهتون انرژی مثبت بدهد شما وقتی این جملات را به زبان می آورید عاشق خودتان می شوید. اما وقتی جملات بد و منفی را در حق خودتان بکار می برید از خودتان متنفر می شوید.

روزمرِگی_من_و_مامان