#تولیدی

#به_قلم_خودم

لیلا کنار پنجره نشسته بود و به دور دست‌ها خیره شده بود. زهرا خانم مادر لیلا بخوبی حالِ دخترش را درک می‌کرد، پس از هشت سال آغاز زندگی مشترک، نبودن یک همدم و نداشتن فرزند، زجرآور بود، هر چند که دوا و درمان‌ها ادامه داشت ولی اینها چیزی از اندوه و ناراحتی لیلا، کم نمی‌کرد و مادر کاری جز دعا از دستش برنمی‌آمد.

پدر لیلا هم که کارمند بیمارستان بود و صبح زود می‌رفت و غروب به خانه می‌آمد و مادر رعایت حالِ خسته‌اش را می‌نمود و زیاد در مورد مشکل دخترشان با او حرفی نمی‌زد هرچند که پدر، خود همه افکار را از نگاه لیلای عزیزش می‌خواند و آرام و بیصدا رنج می‌برد و غصه می‌خورد.

مادر،آرام سینی چای را روی میز گذاشت و روی تخت، کنار دخترش نشست و برای صدمین بار شروع به تکرار حرف‌های همیشگی کرد:

ببین مادر! آسمون که به زمین نیامده، بالاخره هر آدمی در زندگی با یک مشکلی دست و پنجه نرم می‌کند ما که از دل آنها خبر نداریم!

همین پریسا، دختر همسایه رو نگاه کن! طفلی با دو تا بچه مثل دسته‌گل، سَرِ اختلافات بی‌مورد دربدر دنبال طلاق گرفتن است یا دختر عمویت مریم که، شوهر و تنها دخترش را در تصادف از دست داد. واقعا چه‌کاری از دستشون بر‌می‌آمد جز صبر کردن! یا بیچاره فرزانه هم دانشگاهی‌ات، از روزی که به پسر‌عمویش جواب رد داد، آنقدر حرف و حدیث برایش درست کردند که حتی یک خواستگار هم دیگر برایش نیامد!

واقعا به نظر تو اینها مشکلات کوچکی هستند؟

لیلا با بی‌حوصلگی نگاهش را از روبرو برگرفت و در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود رو به مادر گفت:

ببین مادرِ من! بنا نیست هر که حاجتش برآورده شد، حتما به یکی از این بلاها گرفتار بشود، خیلی‌ها هستند که هم بچه دارند و هم با خوبی و خوشی زندگی می‌کنند، نه طلاق گرفتند نه تصادف کردند…چه میدانم…اَههههه…خسته شدم از این همه توجیه….

مادر گفت ولی ما که از آینده آنها خبر نداریم، همین دختر حاج رضا همسایه بالایی که از زیبایی شُهره آفاق شده بود فقط با یک سانحه، بینائی‌اش را از دست نداد؟ و الان گوشه‌نشین نیست؟….

اصلا هر چه تو بگویی قبول! ولی این را هم بدان که با غصه‌خوردن و اشک و آه، فقط یک روحیه افسرده و بدبینی به زمین و زمان و نهایتا ناامیدی نصیبت می‌شود که خودش بزرگترین مصیبت است.

بزرگان ما از قدیم گفته‌اند:

خدا گر ز حکمت ببندد دَری
به لطفش گشاید دَر بهتری
ناامیدی، آن هم درِ خانه خدا که مظهر رحمت و محبت است وهزاران بار از مادر، نسبت به بندگانش مهربان‌تر؟ واقعا از یک مسلمان بعید است.

لیلا که تا این لحظه به حرف‌های مادر گوش می‌داد و اشک می‌ریخت، تَه مانده چایش را سرکشید و پرسید:
یعنی شما فکر می‌کنی که خداوند از درد همه باخبر است و درمانش را هم می‌داند ولی باز هم حاجت‌مان را روا نمی‌کند؟

مادر با تعجب گفت:
نه عزیزم! گرفتاری‌های زندگی گرچه به ظاهر تلخ و ناگوارند ولی همین‌ها باعث روی آوردن و توجه ما به خداوند رحمان و رحیم است و موجب نجات ما از غفلت‌ها می‌شود.

لیلا سوال کرد:
پس یا همه مردم حتی بندگان خوب خدا غافلند یا اینکه آن عده‌ای که چنین مشکلاتی ندارند، از مقربان درگاه حقند؟

مادر لیلا که از هم‌صحبت شدن با دخترش راضی به نظر می‌رسید ادامه داد:

نه عزیزم! هیچیک درست نیست، دنیا محل آزمایش و امتحان است، حالا هر انسانی به تناسب شرایطش.
مهم نحوه برخورد ما با مصائب است که شخصیت و ایمان و بی‌ایمانی ما را رقم می‌زند.
رنگ و روی لیلا کمی بازتر شد و لبخند تلخی زد و گفت:
چاره‌ای نیست فعلا که باید حرص بخورم و صبر کنم.

مادر چیزی نگفت و استکان‌های خالی چای را جمع کرد و به سمت آشپزخانه رفت.

شب که پدر از محل کار به خانه آمد بسیار غمگین بود و با ناراحتی خریدهایش را روی میز آشپزخانه گذاشت و گفت:

امروز اصلا روز کاریِ خوبی برای من نبود، چند روز قبل که اخبار گفت، یک ویروس آمده، امروز متاسفانه یک مادر و نوزاد، فوتی داشتیم! خیلی دلم به حال خانواده‌شان سوخت بعد از ماهها انتظار….

لیلا مثل برق گرفته‌ها خشکش زد، خدای من! یعنی…آخه من فکر می‌کردم … خدایا من را ببخش…چقدر ناسپاسی کردم…خودت می‌دانی عمدی نبود…هیچ‌وقت مثل الان به اهمیت سلامتی و زنده بودن فکر نکرده بودم…خدایا شکرت…سلامتی را از من و خانواده‌ام نگیر…
و
با صدای بلند فریاد زد:
مامان زهرا خیلی دوستت دارم…خدا را شکر که شما و… زنده و سالم هستید…راستی! شام امشب میهمان من…دمپختک با ترشی مخصوص…

#تولیدی

#به_قلم_خودم

دلم تنگ شده برای هیئت با همان شلوغی و تراکم و زمزمه هایی که دل را تا خود حرم می‌برند.
دلتنگ نوحه‌های عاشقانه و خالصانه!

دلم پر می‌زند برای نشستن کنار دیوار حسینیه و استشمام عطر چای تازه دم و بهار نارنج که فضای معنوی تکیه را پر کرده و قند را که در چای میریزم دلم ناخودآگاه به یاد چای عربی می‌افتد و موکب‌های عراقی و ایرانی و….

چه حس خوبی! آن طرف حسینیه برای پیاده‌روی اربعین نام‌نویسی می‌کنند. هاله‌ای از ابهام هوای دلم را در‌ بر گرفته، آیا من هم اسمم را در دفتر زائران کربلا بنویسم یا….

مصلحت‌ها و امّا‌‌ و اگرها، شروع به خودنمایی می‌کنند! ای کاااش تردید نکرده بودم! چه می‌دانستم دنیا چه می‌شود و یک ویروس پنج گرمی عالَم را زیر و رو می‌کند و من را محروم؟
غمی بزرگ وجودم را احاطه می‌کند، خدایا دل کندن از حسین و علمدارش (علیهما‌السلام) از جان دادن برایم سخت‌تر شده‌… خدایا کمکم کن، چگونه با این یوم الحسرة کنار بیایم؟ اصلا مگر زندگی بدون رفتن به سمت حسین معنا دارد؟

خدایا یاریم دِه! بین دل و بین‌الحرمین سرگردان مانده و درمانده‌ام!
بارالها! هرسال رزق معنویم را از برکت همین قدم‌های به ظاهر معمولی می‌گرفتم هر چند که:

بُعد منزل نَبُوَد در سفر روحانی
اما رزق کربلا چیز دیگری است، پای پیاده بروی به کوی دوست و حاجاتت را از دست سیدالشهدا و قمر بنی هاشم بگیری! طعم دیگری دارد از جنس عشق و ایثار و جانبازی!
خدایا!
کمکم کن! با این غم جانسوز کنار بیایم هر چند که بعید می‌دانم! تنها یک راه در پیش دارم مثل زینب (سلام‌الله‌‌علیها) راه صبوری و مقاومت و تبلیغ را برگزینم و حال که جای قدم‌هایم در جاده‌های خاکی کربلا، خالی است به یاد هر قدم یک کار به نیت ارباب بی کفن انجام دهم و در صحیفه‌ای از نور تقدیم مولا کنم شاید:
اینگونه! نامم را در این شرایط، جزء زائران کربلا ثبت کنند و حاجتم را که همان تداوم خط حیاة همراه با عقیده و جهاد است به من بدهند و برات شهادتم را به تعبیر رهبرم امام خامنه‌ای، به عنوان آخرین پله زندگانی‌ام امضا کنند‌….

آیا مرا می‌پذیری؟ تا به حال رسم نبوده از زیر گنبد و بارگاهت، سائلی را دست خالی برگردانی! حال که لطف و کَرَم تو آنقدر زیاد است پس:

دعای #سرباز #ولایت را در حق ما هم مستجاب بگردان:
خداوندا ما را پاکیزه بپذیر

#تولیدی

#به_قلم_خودم

اشتباه نکنید! اینجا آندلس نیست

خدایا شکرت! که دشمنان ما را از احمق‌ترین افراد قرار داده‌ای!

بعضی ابلهان به اصطلاح سیاستمدار غربی و اروپایی، چنین تصور کرده‌اند که با یک الگو‌برداری ناقص از جامعه مسلمان اندلس قدیم یا همان اسپانیای امروز که، هفتصد سال حکومت اسلامی داشتند ولی، با رواج فساد و بی‌بند‌و باری و نفوذ در بین رده‌های بالای سیاسی و اعتقادی و مذهبی، به ظاهر توانستند ابهت و انسجام مسلمانان را فرو ریزند و حکومت دلخواه خود را بر صدر نشانند به اهداف شوم خود خواهند رسید.

دشمنان اسلام، امروزه با چنین برداشت نسنجیده و مبهمی، با تمام امکانات رسانه‌ای و مادی خود، در صحنه بین‌المللی حاضر شده و با رواج همه گزینه‌هایی که خود، آزموده و شکست خورده‌اند به هجمه و اهانت به مقدسات شرعی مسلمانان و ترویج ابتذال و فساد جنسی و اقتصادی و بالاتر از همه تحریفات اعتقادی، دست به جنگی نابرابر در فضای مجازی و حقیقی جامعه انقلابی زده و بر این باورند که با این آزمون و خطاهای نافرجام، می‌توانند مردم معتقد و مذهبی و پایبند به اصول مسلم الهی و ولایی را از ملت سازش ناپذیر و شهادت طلب ما بگیرند!

لذا می‌بینیم که، یکروز #قرآن مقدس را مورد اهانت قرار می‌دهند و روزی دیگر پرده از رسوایی عده‌ای واداده و #بز دل برمی‌دارند و زمانی نیز با نفوذ و رخنه در بین صاحب‌نظران مذهبی، اعتقادات مردم را در کفه ترازوی زنگ زده تدبیرهای احمقانه خود می‌سنجند تا شاید از این گریزگاه برای پرده سیاه افکارشان، روزنه امیدی بیابند و از آن زاویه بر ملت شجاع و مبارز و مصلحت ناپذیر ما، تسلط و اقتداری بیابند.
اما
دشمن غدار و کینه‌توز باید بداند که این اشتباه بزرگ تاریخی که برای مدتی وقفه در کار سپاه اسلام دنیای آن روز انداخت ناشی از آن بود که:

#ولایت #فقیه به معنای واقعی در آن جامعه نبود و هر چند که از اسلام علوی، پیروی می‌کردند ولی هیچگاه تشیع به معنای واقعی کلمه حتی در محدوده فرماندهان، تحقق نیافت و لذا دشمن توانست با تفرقه‌افکنی و نفوذ و رواج فساد و تکه تکه کردن سرزمین‌های اسلامی، از قدرت و اقتدار آنان بکاهد و کم کم حتی در نقش مرجع اعتقادی، در بین آنان موجّه جلوه کند و با تفرقه و تحریف وقایع اسلام ناب، بر آنان مسلط شود.
اما
ملت شهید داده و بیدار ایران اسلامی، بخوبی واقفند که طبق فرمایش رهبرشان:
اگر ما خواب باشیم دشمن بیدار است!
و با تبعیت از امام جامعه و تجربیات سالها مبارزه و ظلم ستیزی، آنقدر بصیرت و آگاهی و آمادگی دارند که:
دشمن را از دوست در هر لباسی ولو فقاهت و قضاوت و سیاست، تشخیص داده و راه خود را از ابتذال سرگرم کننده که مقدمه اهانت به مقدسات دینی و نفوذ در لایه‌های اعتقادی جامعه است، جدا نموده و چشمشان به رهنمودها و روشنگریهای رهبری بوده و گول هیچ مکر و حیله‌ای ولو در لباسی به اسم مذهب را نخورند.
آری
بفرموده #سردار #دلها #ما #ملت #امام #حسینیم یعنی:
ما
پیرو آن مکتبی هستیم که هفتاد و دو #سرباز #ولایت اش با اطاعت از امام و خط ولایت، توانستند بر لشکر چندین هزار نفری دشمنانی که خودشان را عالِم و مفسِّر می‌شمردند، مقاومت نمایند و دست و پا و سَر بدهند اما از عقیده و امام و مذهب خود، سر بر نتابند!

و اینها!
شعار نیست که الگوی کاملش را که چون خورشیدی بر تارُک جهان اسلام می‌درخشد و خود به تنهایی علمداری برای حسین زمانه بود، به عیان دیدیم.
آری!
*عقیده اگر از اول بر پایه محکم و متقن اسلام واقعی بنا شود با هیچ فساد و شبهه و حذف و اضافه ظاهری، سست نخواهد شد و عاقبت باقی و راه شهادت طلبی را به انزوا و فرسودگی و بی‌آبرویی نخواهد فروخت.

و سیعلموا الذین ظلموا أیّ منقلبٍ ینقلبون

#تولیدی

#به_قلم_خودم

یکی از مهمترین اقدامات امام زین‌العابدین سیدالساجدین (سلام‌الله‌علیه) بعد از حادثه عظیم #عاشورا تبیین اهداف قیام کربلا و زدودن ابهامات و تحریفات پیرامون آن بود.

دشمن که حماقت خود را در ریختن خون مطهر اهل بیت پیامبر اسلام (صلوات‌الله‌علیه) به وضوح مشاهده می‌کرد تمام سعیش بر این بود که، آثار و پیامدهای این انقلاب حسینی را محو نموده و از تبلیغ روحیه ظلم ستیزی و مبارزه با نفاق و تزویر توسط امام پیشگیری نماید.

لذا از همان ابتدای امر از او چهره‌ای بیمار و ناتوان ساختند تا مردم فریاد روشنگرانه او را جدی نگرفته و از رسوایی بزرگ آل امیه با‌خبر نشوند اما:
هیهات!!!
امام شیعیان و سکوت؟ رهبر مسلمانان و مصلحت طلبی؟ هرگز!
او فرزند علی‌ابن‌ابیطالب (علیه‌السلام) است که برق شمشیرش اجداد کوفیان را از پای درآورده، و اینک سخنان آتشین او در میکده یزیدیان، پرده از اسراری برمی‌دارد که برای آل پیامبر خدا عزت ابدی و برای نسل معاویه جز ذلت و ننگ و رسوایی همیشگی، بهره‌ای ندارد.
و
این است رسم دلدادگی و عاشقی که:
امام خود را تنها گذاری چه در حضور و چه به ظاهر از نظرها غایب و همیشه پای در رکاب حمایت از ولیّ خدا باشی و آماده برای مبارزه با خط #تحریف و گمراهی!

پلاک خود را به آب سپرد تا دیده نشود و امروز بسیاری از بی‌نشان‌ها و بی‌اصالت‌ها پا روی ارزشها و خون شهدا می‌گذارند تا دیده شوند!؟