دین اسلام انسانها را آزاد آفریده و این را هم به بیانهای گوناگون در قرآن کریم به پیامبرش فرموده:
لَسْتَ عَلَیْهِمْ بِمُصَیْطِر
و یا:
ما أَنْتَ عَلَیْهِمْ بِوَکیٖل
یعنی:
ای پیامبر! ما انسان را آزاد خَلْق کردیم و راههای هدایت و گمراهی را به او معرفی کردیم :
إنّا هَدَیْناٰهُ السَّبیٖل إمّا شاکِراً وَ إمّا کَفُورا
پس!
آزادیم که هر کاری و فعلی، حرام یا حلال، انجام دهیم و هیچ نگرانی هم از آینده و عقوبت یا پاداش کار نداشته باشیم؟
در جواب:
گر چه خداوند انسان را آزاد و دارای اختیار و اراده آفریده اما، نمودار چگونه آزاد بودن را هم، برای او ترسیم کرده و عواقب خیر و شرّ آن را بیان فرموده است مثلا:
آنجا که لاٰإکْراهَ فِیالدّین را ذکر کرده در ادامه:
قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیّ را هم تبیین نموده یعنی چه؟
یعنی:
ای انسان من هدفم را از خلقت در قرآن کریم بیان کردهام:
وَ ماٰ خَلَقْتُ الْجِنِّ وَالْإنْس إلّا لِیَعُبُدون
و حال تو ای خلیفه الهی، مختاری که راه خیر یا شرّ را برگزینی ولی از دوراندیشی و آیندهنگری غافل مباش! تو را دعوت می کنم، و وسیله هدایت را هم از قرآن و پیامبر و ائمه (صلوات الله علیهم اجمعین) برایت فرستادهام اما انتخاب با توست!
چرا اینها را گفتم:
الآن تکلیف ما هم در انتخاب حوزه علمیه به عنوان راه تزکیه و تعلیم مثل همان برنامه فوق است یعنی:
طلبه بزرگوار! یک پیام معنوی برای شما ارسال شده که:
آیا حاضرید سَرِ سفره امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بنشینید؟ آیا حاضری در این کلاس و برنامه پر پیچ و خم، ثبت نام کنی و همه شرایط سخت و مجاهدتهایش را بپذیری؟ اگر اینگونهای که بسمالله! اما دیگر چون و چرا ندارد، چون عبد باید تسلیم محض مولایی باشد که منتظر اوست.
پس:
حواسمان باشد نقد و خستگی و نیاز به استراحت و تنوع و برنامهریزی صحیح، اینها منافاتی با این میهمانیِ دعوت شده ندارد اما آنچه نگران کننده است عدم قدردانی و خدای ناخواسته ناشکری و گاهی بداخلاقیهایی است که از من طلبه سرمیزند و دل صاحب خانه را به درد می آورد و او را غمگین و ناراحت میسازد!
مواظب باشیم اگر ناسپاسی کنیم نعمت را از ما میگیرند، این امام نیست که به ما نیاز دارد که منت بگذاریم که طلبه شدهایم بلکه، این آقا و مولای منتَظَر است که نام ما را در دفتر مبارک خود ثبت کرده است مبادا! کاری کنیم که ناممان خط بخورد، مبادا آنقدر نق بزنیم و گِله کنیم که آقا بگوید: برو تو لایق این میهمانی نیستی! وای از آن روز…..
تکلیف چیست؟
دنیا محل آزمایش است، انسانها مثل سنگ طلا باید مدتها در کوره حوادث، امتحان دهند تا به عیار خالص تبدیل شوند و هر انسانی به تناسب حال و شرایطش، نوعی از بلا و گرفتاری را تجربه میکند.
یکی با بیماری دیگری با همسر بداخلاق آن یکی با پدر و مادر سختگیر و شاید عدهای با فقر و تنگدستی (منظور تأیید فقیر بودن و بیاعتنا به فقر در جامعه نیست بلکه خود فقر یک امتحان برای افراد ثروتمند است)….ـ
به هر حال اینکه تا، کوچکترین مشکلی پیش آمد از عالَم و آدم ناامید شده و آرزوی مرگ کنیم و با خود بگوییم، ای کاش این راه را انتخاب نکرده بودم و حوزه چنین است و چنان…….!!! اینکه نشد سربازی امام زمان (علیه السلام)
ما اگر هر راهی برویم هر مسیری در زندگی انتخاب کنیم، قطعا سختیهای خودش را خواهد داشت، آنقدر جوانها بودند از جبهه و دفاع مقدس از روی ترس و رفاهطلبی، فرار کردند ولی به هزاران بلای حیثیتی و مجازی و امثال آن گرفتار و در چالههای افتادند که خسرالدنیا و الآخرة شدند….
پس:
بیاییم با سعهصدر و از دیدگاهی نو به حوزه علمیه نگاه کنیم که در این وانفسای فساد و شبهه و انحراف مجازی و حقیقی، دستمان را محکم گرفتهاند تا زمین نخوریم و دنیا و آخرتمان تباه نشود، دیگر، اختیار با خودمان است:
بقول شهید مظلوم بهشتی، بهشت را به بها میدهند نه به بهانه!
و آنان که بهشتی و کربلایی و امام زمانی شدند با راحت طلبی و فقط انتظار از دیگران داشتن و صرفا گله و شکایت نبود، آنان واقعا خدایی بودند و خدایی کار کردند.
طلبه عزیز:
*حوزه علمیه امروز همان کانال کمیلی است که ابراهیم هادیها بازنگشتهاند و اینجا همان هورالهویزه و کربلای شلمچه هست! لحظهای غفلت کنیم، راهیان نور میروند و ما تنها میمانیم، البته اگر پشیمانی! جای هیچ نگرانی نیست! روبروی امامت بایست و بگو: یا صاحب الزمان من لیاقت شرکت در این میهمانی را ندارم اما، با ارادت و اخلاصی که داری، یقین دارم مولایت را رها نمیکنی و فریاد هل من ناصر ینصرنیاش را بدون پاسخ نمیگذاری! شاید هم با این سابقه درخشانی که داری خودِ آقا دستت را بگیرد و بگوید بمان! همه چیز درست میشود….!!!
