#تولیدی

#به_قلم_خودم

شاید در شرایط عادی براحتی نتوان اهمیت و قدرت حرکت انقلابی امام حسین (علیه‌السلام) را درک کرد زیرا، در اوضاع مساعد و مناسب همه امور بر وفق مراد است و عزاداری‌ها و سوگواری‌ها به خیر و خوبی برگزار می‌شود. و شاید در آن اوضاع و احوال طبیعی، چندان متوجه اثرگذاری عمیق و درونی برپایی و بزرگداشت اینگونه مراسم نشویم.
اما در شرایط بحرانی که گاه مرز ارتباطی بین انسان با ایمان و عقیده، مانند پل صراطی باریک و بُرنده می‌شود و آدمی در هوای مه‌آلود حوادث نو و شبهه‌ناک قرار می‌گیرد و به تعبیری، خودِ واقعی‌اش را گم می‌کند و در به در به دنبال روزنه‌ای از هدایت و روشنایی‌ می‌گردد، این بزرگداشت و تجدید عهد با قیام عاشورا و تحول حسینی است که همچون کِشتی نجاتی، دست غریقان و گم‌‌گشتگان را می‌گیرد و با خود به ساحل نجات می‌بَرد.

بدانیم! تنها راه نجات، حاجت بردن به درگاه سیدالشهداست و چاره‌ای برای رهایی از غم‌ها و مشکلات، جز معتکف شدن در بارگاه آقا ابا عبدالله (علیه‌السلام) نیست.

همه، شرایط فعلی را قبول و وضعیت موجود را تایید می‌کنیم اما هرگز نباید از این راز نهان پروردگار عالمیان غافل شویم که آسان‌ترین راه نجات را، حب الحسین و خدمت به عزاداران آن حضرت می‌داند.

پس از این فرصت بی‌نظیر نهایت بهره را برده و همچون قطره‌ای با ملحق شدن به سیل خروشان رهپویان عاشورایی، قلم عفو بر لغزش‌هایمان را از صاحبِ این عزا بگیریم و احسن الحال امسال و هر سالمان را‌ طلب کنیم.
آری محرّم و عاشورا و گریه و روضه و … همه و همه باب‌الشفا و حلقة‌النجاة از همه گرفتاری‌ها و بیماری و دردها و رنجهای لاعلاجی است که بر روح و جان و جسم‌مان سایه افکنده!
و اینها نه تنها منافاتی با رعایت اصول بهداشتی و مراقبت‌های جسمانی و درمانی ندارد بلکه خودِ مراسم روضه و احیا و قیام به آن، چنان روحیه‌ای از انسان می‌سازد که جنبه پذیرش واقعیت و عمل به دستورات دینی و به تَبَع آن سلامت جسم و روح را در اولویت می‌شمارد و راحت‌تر تن به اجرای وظایف لازمه می‌سپارد.
پس قدر بدانیم این لیلة‌القدرهایی که سریع می‌گذرند و اما اثری به پهنای تاریخ زندگی و سازندگی همه انسانها در همه امور دارند اگر خودمان بخواهیم.