کعبه از دل آب بیرون آمد و توحید نورافشانی نمود، بر آسمان دلهای مهیای یکتاپرستی و عدالت طلبی!

یعنی:
تا درونت لبریز از تعبد و بندگی نشود، ظهور نمی‌یابی و تا آسمان دیدگانت، بارانی از نجواهای عارفانه و عاشقانه نباشد، به معرفت جنّاتی که از دل وجودش کوثر زلال ایمان جاری است، دست نمی‌یابی!

برای حضور!
باید ظرفیت یابی آنقدر که، حتی در میانه آتش هم، ابراهیم‌وار لبخند زنی و نار را به نور مبدل سازی و گرداگرد وجودت را گلستان کنی!

اگر اینگونه، انسان بودی ! خوشا بر حال تو که، بهترین مقام و نزدیک‌ترین بارگاه در پیشگاه حضرت دوست، از آن تو خواهد بود و آنگاه است که موحدان و بندگان حقیقی، هنگام طواف عرش به دور تو نیز می‌چرخند و به خود می‌بالند!
پس:
بیا آنقدر خدایی شویم که دلهایمان به وسعت آسمان و زمین شرح صدر پیدا کند و گلزاری معطر باشد برای پذیرش همه خوبی‌ها و مهر و محبت‌ها و آنچنان نورانی و لبریز از صفا باشد که تهی شود از هر آنچه پلیدی و گناه است.

این است:
معنای دحو الأرض ! باید آنقدر از پله‌های معنویت یکی یکی بالا رویم تا از زمینی بودن به آسمانی و ملکوتی شدن برسیم.

زمین جای رشد و تعالی هست اما، محل ماندن نیست یعنی، در روی همین کره خاکی و تا فرصتی هست باید عروج کرد چرا که، ستارگان آسمان آینه تمام نمای قلب‌های پاک و مهربان و بی آلایش اند.

و امروز:
آن دلهای مهربانی که برای خدمت و عاشقی به مولایشان می‌سوزند و دستان پر مهرشان، سفره‌های محرومان را گسترده است همان عرشیان زمینی‌اند که از توحید به تعبد و بندگی و از عشق به عاشقی رسیده‌اند.

بیایید عاشق باشیم و خادم! برای مردمی محروم و نجیب که دلشان مالامال از حب ولایت است و نام علی (علیه‌و‌أفضل‌التحیّاة‌و‌السّلام) و مرام او در رگ رگ وجودشان جاری است و وجودشان الهام بخش رحمت و صفا بر قلب‌هایی است که، دست نیازشان تنها بر در خانه معبود بلند است و آمین دعاهایشان را فرشتگان می‌گویند.

التماس دعا

#به_قلم_‌خودم