أجرنا من النار یا مجیر
خلصنا من النار یا رب
عزیزترین ماه سال ، رمضان است و اوج معرفت و عبودیت در این ماه مبارک ، دو مناسبت مهم ، یکی ولادت کریم اهل بیت آقا امام حسن مجتبی علیه السلام و دیگری شهادت مولی الموحدین علی ابن ابیطالب سلام الله علیه است .
جای سؤال است که چرا در این دو ایام و لیالی گرانقدر و عزیز ، بیش از هر چیز دعای نجات و خلاصی از آتش را زمزمه می کنیم ؟ براستی این آتش و این نار چیست ؟
وقتی می گوییم : أجرنا و یا خلصنا یعنی خدایا ما را پناه بده از آتش و رهایی بخش از این نار سوزان !
با کمی تأمل در معنای عبارت ، در می یابیم که :
کسانی درخواست نجات میکنند که در بلا و مصیبت غرق باشند و الا آتش دوزخ که هنوز برای عالمیان محقق نشده و یا خدای ناخواسته عذاب برزخی برای زندگان آشکار نشده ، پس این بندگان خدا در دو شب مهم سال ، آنهم شهرالله از چه عذابی به خدا پناه می جویند ؟!
طبق روایت ها و سخنان بزرگان ، ما هم اکنون در آتش دنیا هستیم و این نار بر ما محیط است و تسلط دارد ، البته نه آتش هیزم و امثال آن بلکه ، آتش هوای نفس و خودپرستی و لذتهای حیوانی و آمال و آرزوهای پوچ و زود گذر !
به عبارتی ، این شعله های سوزان درون خود ماست ، آتش حسادت ، کبر ، ریا ، طمع ، یأس و ناامیدی ، دروغ و تهمت و دهها نمونه دیگر مانند آلوده شدن در دام فسادها و فتنه ها ، هم نشینان نامناسب ، عاق والدین ، بی حیایی و بی عفتی و ….
به تعبیر امام خمینی رحمت الله علیه ، هر چه در برزخ و قیامت از عذابهای گوناگون نعوذ بالله به بنده می رسد ، نتیجه عملکرد خود اوست و از خارج از نفس انسان که منبع تمایلات دنیایی و وسوسه های شیطانی است ، عذابی شامل انسان نمی شود . بقول شاعر :
تو خود حجاب خودی پرده از میان بردار
وشاید :
این حجاب حائل بین بنده و مولا همان تعبیر پل صراط باشد که از شمشیر برنده تر است چرا ؟
چون وقتی پای عقل و هوای نفس به میان می آید ، بسی اراده و ایمان لازم است که از هوای نفس بگذرد و خدا را برگزیند !
اما
از آنجا که ناامیدی طبق فرموده قرآن کریم کار و عمل کافران است ، خداوند ما را بر این خوان گسترده دعایی که اجابتش قطعی است فرا خوانده تا گناهان یک عمر را نه تنها محو سازد بلکه بجای آن ، حسنات را ثبت و ضبط فرماید فلذا فرموده اند :
سبقت رحمته غضبه
مبادا این فرصت طلایی را از دست بدهیم !
