#تولیدی

#به_قلم_خودم

#عطر_‌#داوودی

امام حسین (علیه‌السلام) در دعای عرفه می‌فرماید:

وَ إنْ شَکَرْتُکَ زِدْتَنیٖ
و اگر شکرت بجای آوردم بر نعمتم افزودی
و این:
مصداق این فراز از قرآن کریم است که:

لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزیدَنَّکُمْ
یعنی:
هم طبق آیات و هم بر اساس روایات، شکر نعمت قبل از آنکه برای نعمت مشکور، آثار و برکاتی داشته باشد در مرحله اول، خیر و موهباتش به خودمان بازمی‌گردد.

لذا
مامور به شکر نعمت‌های الهی اعم از مادی و معنوی شده‌ایم که در هر دو حالت، خودمان سعه صدر یافته و ظرف وجودی‌مان برای کسب معارف و نعمات و هدایای الهی، وسیع‌تر شده و نهایتا مثل قطره‌ای که به دریا وصل می‌شود، همت و طبع و آرز هایمان به سوی ارزش‌های متعالی به جریان می‌افتد و ما را از راکد بودن و تنگ نظری نجات می‌بخشد.

و اما:
نعمت چیست؟ برای چه موهبت‌هایی باید شکرگزار خدا وند باشیم؟ آیا صرفا امکانات مادی یا نه؟ خیلی بالاتر از اینها؟
خدای مهربان آنقدر نعمت داده که لا تحصیها قابل شمارش نیستند ولی بعضی از آنها، ارزشی خاص دارند و شاید بتوان گفت بی‌نظیرند مثل:

نعمت پدر و مادر یا مهمتر از آنها وجود پرفیض پیامبر ائمه اطهار (علیهم السلام) که طبق فرمایش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلم) پیامبر و ولیّ او پدران امتند اما پدر معنوی! هر چند که درخواست و حاجات مادی ما را بی‌جواب نمی‌گذارند.

براستی:
چرا پیامبر خدا چنین فرمود، این چه حقی است که در حد حقوق والدین و بلکه بالاتر از آن است؟
این حق علاوه بر ولایت، حق راهنمایی و ارشاد و نجات از گمراهی است. لذا فرموده اند:

و یزکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمة
یعنی استاد و معلم معنوی بر گردن انسان حق پدری دارند، حق حیات معنوی دارند که اگر شکرگزار آنان باشیم، خودمان شرح صدر می‌یابیم و آنگونه که امام در دعای عرفه می‌فرماید:

اگر شکرت بجای آوردم بر نعمتم افزودی
یعنی:
شرط افزایش رزق معنوی، شکر نعمت است از واسطه‌های فیض که، پس از انبیا و ائمه، اساتید و علما و فضلایی هستند که گمنام و خالصانه و بی‌منت، چراغ علم و بینش را فراراه ما روشن نگه می‌دارند تا بسلامت از شک و تردیدها و عیوب روحی و اخلاقی، گذر کنیم و به وادی امن و سلامت و نجات برسیم.

آری!
اساتیدی که بین خود و خدای خود، عهدی دیرینه و راستین دارند، زندگی و راحتی جان و آسایش تن را فدای راه تزکیه و تعلیم دیگران می‌کنند و آنان را مانند فرزندان خود، دلسوزانه پرورش و تعلیم می‌دهند.

برای انسان‌هایی چون بانوی ایثارگر و مجاهده‌ای فاضله و گمنام، استاد عزیز و گرانمایه خانم داوودی (رحمت‌الله علیها) که #عطر*_*#داوودی‌* اشبا شمیم یاس فاطمی، در هم آمیخت و رائحه‌ای ماندگار از اخلاص و صفا و عشق به خدمت را از خود بر جای گذاشت که باید گفت:*

طوبیٰ لها
آری!
راز ماندگاری، خوشنامی در گمنامی و ایثار در هنگام نیاز و ازخودگذشتگی در همه حال و صبر و سعه صدر و اخلاق کریمه در کنار خدمت صادقانه و خالصانه است*
و
چنین #عطر #داوودی است که ابدی و جاودانی است و الا:

نه هر که عطر فروخت عطار باشد و نه هر عطری را لیاقت ماندگاری
عطرهایی با طراوت و زنده می‌مانند که با خود عطر و بوی شهادت را دارند و چون شهدا زیستن، و در راه مجاهدت و احیای خط و خون سرخشان مجاهده کردن را، در جامعه دینی و علمی احیا می‌کنند

#عطر#داوودی

#تولیدی

#به_قلم_خودم

#عطر_#داوودی

عرفه امسال با همه سالها فرق داشت، خیلی‌ها نبودند خیلی…
اصلا بعضی‌ها که نبودند جای خالی‌شان با یک لشکر هم نمی‌شد پر کرد مثل سردار سلیمانی!
اما عرفه را خواندیم بدون سردار، بدون استاد، بدون شهدای مدافع حرم و بدون بسیاری از هموطنان عزیزمان که در حادثه #کرونا جان عزیزشان را از دست دادند.

داغ و فراق هر کدام به نوعی جگرمان را سوزاند و اشک‌های عرفه را با اشک و آه حسرت فقدان نورچشمانمان در هم آمیخت.

امسال فریاد یابن الحسن را که سَر دادیم، برایمان معلوم نشد در کجای عرفاتِ بدون زائر، اشک می‌ریزد. شاید او هم در گوشه‌ای از عرفات در غم #سلیمانی‌ها گریسته باشد. همان‌هایی که با الهام از مکتب شهید شاهد، شهد شهادت را نوش کردند و غریبانه سر بر بالین یار نهادند.

الگوهای فرزانه و خدوم و بی‌ریایی مانند #عطر #داوودی ، هم او که هر چه در جهت بی نام و نشانی، خدمت و مجاهدت نمود و رنج در راه دوست را بر دوستی دنیاطلبان خرید و تن به رفاه و راحت‌طلبی نداد و تا جان در بدن داشت، تلاش کرد تا فرزندان این مرز و بوم شهید پرور را با اسلام ناب و سبک زندگی دینی آشنا سازد.

او که به اعتراف دوستان نزدیکش، هرگز به مقام و شهرت پرستی و مال اندوزی دل نبست و لحظه و لحظه عمر با برکت و شریف خود را در راه خدمت به آرمانها و ارزشهای مقدس اسلامی بکار بست و تا آخرین نَفَس برای احیا و ترویج نشر و معارف دینی در حوزه‌های علمیه، خدمت نمود و تمام همت خود را برای تزکیه و تعلیم و پرورش معنوی طلاب به کار گرفت و با اخلاق کریمه خود اول، عامِل به عمل بود و سپس آمر به معروف و ناهی از منکر!

و چه ناسپاسی است که قدر زحمات چنین اندیشمندان و گوهرهای نابی را چه در حیات و چه در ممات ندانیم و بیادشان نباشیم و چه بسا سفره‌های معنوی که از برکت حضور گرم و موثر این عزیزان گسترده شده و بهره‌ها برده و سودهای آخرتی کلانی جسته‌ایم.

ای استاد عزیز!
طبق وعده‌ای که داده بودیم #عطر #داوودی‌ات را در عرفه و بیاد عرفات در فضای جان و روح خسته از فراق تو، افشاندیم و زیارت و دعای خود را برای عرض ادب و تقدیری هر چند ناچیز، نثار روح پاک و بی‌آلایشت نمودیم که اینک آرام و بانشاط در جوار رحمت الهی آرام گرفته است.

بیاییم!
قدر موهبت‌های الهی چون نعمت وجود استاد و والدین را قبل از آنکه دیر شود و فرصت از دست برود، ارج نهیم تا مبادا به بهانه ناسپاسی، از فیض انوار معرفتی‌شان و دعای قلبی‌شان بی‌نصیب بمانیم.

#تولیدی

#به_قلم_خودم

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد

روز اول ماه ذی الحجه سالروز پیوند مقدسی است که، عرش و فرش را به وجد آورده و عالمیان را محو تماشای خود نموده، به تعبیری روز عینیت بخشیدن عشق الهی در دلهای دو دلداده ای است که، هم کفوی جز یکدیگر ندارند.

آری! روز پیوند بهشتی دو آیه و نشانه از عبودیت، در قالب کوثر و وحدانیت است و چه باشکوه و بی نظیر این جشن آسمانی، رقم می خورد و قرآن تفسیر می گردد که:

الطیبات للطیبات…

و اینگونه، مولود حرم الله با نور دیده رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم)، پیمانی ماندگار می بندند که تا ابد، هیچ محبت و عشقی را سودای رقابت با آن نیست چرا که:
هر چیزی را ریشه و اصلی است و بنیان محبت نیز، صفای باطن و حب خالق است که آفریننده عشق و زیبنده عاشقی است.
پس:
آنان که جز از وادی لایزال الهی، دم از مجنون بودن لیلی های کاذب می زنند فقط، عمر گرانمایه را هدر می دهند و بس.
و:
آنان که به ظاهر، دست دوستی بر هم می نهند و چشم هوی و هوس بر غیر می دوزند نه عاشقند و نه دوست بلکه راهزنان محبت و غارتگران احساس و مهربانی اند.
از اینان:
باید رخ برتافت و پناهی گزید تا مبادا، نیرنگ های بی رنگ شان، دل را از مقدس ترین واژه خلقت یعنی عشق راستین بزداید و عالم و آدم را به این پدیده مبارک، بدبین سازد.

سالروز ازدواج این دردانه های جهان خلقت، در اصل روز بازگشتن به خویشتن خویش و بازیابی بهترین معنا و تفسیر برای واژه عاشقی است، در این روز است که کاخ آمالهای دروغین کاسبان تزویر و ریا فرو می ریزد و بتهای کذایی بنام دوست و دلبر، بر خاک ذلت می افتند و صاحبان خود را، رسوا می کنند.

اینجا دیگر، بحث لیاقت است و صداقت و هر که را بهره ای از این اوصاف نباشد، از عشق چیزی جز بردگی و حقارت، عایدش نخواهد شد و حقیقت همین است و لاغیر!

اما آنان که بنام پیوند، پیمان شکنی می کنند و ارکان خانواده را به هر حقه و سالوسی، متزلزل می نمایند نه الفبای دلدادگی را می دانند و نه دستورات زندگی دینی را!
پس:
همان بهتر که این شیادان محبت فروش! آواره و رسوای هر کوی و برزن شوند و دستشان خالی تر از دلشان، همیشه در حال گدائی یک نگاه و گناه باشد!
لیاقت پاک زیستن در شأن هر خیابانگردی نیست! عشق اصالت دارد، جایگاه عاشق، دل است نه آب و گل!

پس یادمان باشد، هر علف هرزه ای را سزاوار دلبری نیست و هر دل بی عرضه ای را لایق همسری! بیائیم در گزینش هایمان اصل را، بر تبرجات و تجملات دروغین و فریبنده، ترجیح داده و انتخابمان حول محور ملاکهای الهی بوده و فاطمه پسند و علوی مدار باشد.

#تولیدی

#به_قلم_خودم

یا امام رضا‌!
امروز از همین راه دور حلقه دلم را به پنجره فولاد، گره می‌زنم. هر چند که در قلبم، عشق تو چون نگینی می‌درخشد اما، ژرفای وجودم را غبار خودخواهی‌ها و حسد و بخل و کینه و گناه، فرا گرفته و برای رهایی چاره‌ای جز توسل به آستان تو که باب الحوائجی! نیست.

یا علی‌‌ابن‌موسی‌الرضا!
آرزوهای این دل دلبسته به نظر لطف و رحمتت، کم نیست و امید آن دارم که از دلم میل به گناه و نافرمانی و خودبینی، بزدایی و به جای آن نور امید و بخشش و خیرخواهی، و محبت خدا و بندگان خوبش را، متبلور کنی!

مولای من!
امروزه که جای جای روح و جسمم، از تازیانه‌های افسار گسیخته شبهات و شک و تردیدها و بدعت‌ها و نوظهورهای متحجر به اسم آزادی و حقوق و تمدن، مجروح و مهجور گشته است تنها راه رهایی از آن را، تمسک به آستان تو می‌دانم که امام معصوم و ولی من و کشتی نجاتی!

فرقی نمی‌کند حسین باشی یا رضا یا مهدی فاطمه (سلام‌الله‌علیهم)، اما آنچه یکسان است هدف شماست که، نجات انسان‌های غرق شده در آمال دنیا و عوام‌فریبی‌ها و کجروی‌هاست!

چه می‌گویم؟
مگر نیامده بودم برای اینکه حاجاتم را بگیرم و به حال خوبی برسم؟ و مگر نه اینکه رسم شما آقا جان! میهمان نوازی و بنده‌پروری است؟ چرا یادم رفت حوائج دنیایی‌ام را به زبان بیاورم؟ چرا امسال این همه! معنوی شده و از قلب عاشق و دل لاحق، دم زدم؟

شاید دلیلش این باشد که بلایا و حوادث، روح و جسم آدمی را جلا می‌دهند و غبار از دیده حقیقت‌بین، برمی‌گیرند آنگونه که حرم و صحن و سرایت را غبار روبی می‌کنند که این، نه غبار که، توتیای چشم است و شفا و علاج هر دردی!
امسال، شفایم را در رهایی از بند اسارت خواهش‌ها می‌بینم!

اصلا مولای من!
تو خوب می‌دانی که تا، رها و آزاد نشوم مرا نصیبی از لذت عبادت و شوق زیارت نیست حتی اگر،‌ تمام هستی و عالَم را به من ببخشند چرا که گویی! برده‌ای هستم کر و کور و لال! در میان باغی از بهشت که نه می‌شنود و نه می‌بیند و … و چنین انسانی را چه حظ و بهره‌ای است از آن همه نعمت!؟

بارالها!
به حق مولایم، علی‌ابن‌موسی‌الرضا (سلام‌الله‌علیه)، در این عید رضوی و از برکت همین حلقه‌های عصمت و رحمت، روح و قلبی شاکر و وفادار به تعهد ولایت، عطا کن و چشم و دلم را از خشونت گناه، بزدای و جسم و جانم را در چشمه زلال عطر حرم مطهر و گلاب ناب توجه و لطفش، بشوی!

و حال! که مرا با نظر خاصه خود، لایق زیارت و عاشقی دانستی و به حریم معنوی‌ات راه دادی! دست گدایی ام را برای رفع همه حوائج دنیوی و آخرتی خود و دوستانم، به سوی میهمانخانه سراسر محبت و بنده‌نوازی‌ات، می‌گشایم و با دلی با نشاط و پرامید، همه خواسته‌هایم را از تو طلب می‌کنم که اینجا باب الحوائج است و بنده را جز به مولای خود، حاجت به غیر نیست.

ربنا آتنا فی‌الدنیا حسنة و فی‌الآخرة حسنة… بحق آقا علی‌ابن‌موسی‌الرضا (علیه‌السلام)

#تولیدی

#به_قلم_خودم

از شدت درد به خود می‌پیچید. سرفه‌های پی‌در پی امانش نمی‌داد. از همه بدتر موج افکار منفی بود که روح و روانش را آزار می‌داد.

چند روزی می‌شد که در بخش خاکستری بستری شده و اگر رسیدگی دلسوزانه و امید بخشی‌های پرستاران و طلاب مهربان و پرتلاش نبود، تا الآن با این شدت بیماری، خدا می‌داند چه بلایی دامنگیرش شده بود.

خستگی در سراسر وجودش موج می‌زد و با خدای خود نجوا می‌کرد:
بارالها‌! به حق عظمت چهارده معصوم، سایه این بلا را از سرمان رفع کن‌!

اشک از چشمانش جاری شد، به یاد نذر هر ساله‌اش در روز ولادت امام هشتم افتاد، آن لحظه‌ای که با بی‌بی محترم و همسرش و بچه‌ها، به سوی مشهد الرضا (علیه‌السلام) حرکت می‌کردند و تا دم سقا‌خانه مرتبا بی‌بی گوشه چارقدش را می‌پایید مبادا پول گوسفندی که از زمان تولد تنها پسرش، آن را نذر امام کرده بود، گم کند.

حاج رضا که بقول بی‌بی ، هدیه امام رئوف بود تنها فرزند محترم خانم بود و قبل از او چند پسر و دختر آورده بود که عمرشان به دنیا نبود و از همان روز نذر بی‌بی برای تنها عزیزش، کنار گذاشتن پول در طول سال برای قربانی روز عید، آن هم در خود خراسان بود.

اشک‌های بی‌امان حاج رضا که حالا تبدیل به ناله شده بود پرسنل و سایر بیماران را متوجه خود و منقلب کرد گویی، همین‌جا و روی تخت بیمارستان، تبدیل شده بود به یکی از صحن‌ها و این بیماران دلشکسته کبوتران زخم خورده حرمش!

دل خستگان بخش خاکستری، اکنون میهمان صحن و سرای مزین به نور شفا ومحبت امام شده و زمزم سقاخانه را از دستان پربرکت امام، نوش جان می‌کردند و جان تازه‌ای می‌گرفتند.

حاج رضا که حالا چهره‌اش آرامش و امید خاصی را نوید می‌داد، با خود گفت:

عجب زیارتی شد آقا! شنیده بودم که زیارت شما دور و نزدیک ندارد اما تا این حد را باور نکرده بودم.

با دستانش زنگ کنار تخت را به صدا درآورد. با زحمت، چند کلمه‌ای به مدیر بخش گفت و…..
صدای زنگ تلفن، همه را نگران کرد و فورا بی‌بی گوشی را برداشت‌…‌ بله چشم! حتما‌!
حاج رضا سفارش کرده بود پول نذری امسال را صرف بیمارستان امام رضا (علیه‌السلام) کنند….

یا وجیهاً عند الله إشفع لنا عند الله