عنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَلَیْهِ‏ السَّلَام

‏ قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَیْهِ‏ وَ آلِه‏ فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا مِنْ‏ عَمَلٍ‏ قَبِیحٍ‏ إِلاَّ قَدْ عَمِلْتُهُ فَهَلْ لِی مِنْ تَوْبَةٍ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى‏ اللَّهُ‏ عَلَیْهِ‏ وَ آلِه‏ فَهَلْ مِنْ وَالِدَیْکَ أَحَدٌ حَیٌّ قَالَ أَبِی قَالَ فَاذْهَبْ فَبَرَّهُ قَالَ فَلَمَّا وَلَّى قَالَ رَسُولُ اللَّهِ لَوْ کَانَتْ أُمُّهُ.

امام سجاد علیه السلام فرمود:
مردى نزد رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم آمد و گفت: یا رسول الله هیچ کار زشتى نمانده مگر اینکه مرتکب شده‌ام، آیا راهی برای توبه دارم؟

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: آیا پدر و مادرت زنده اند؟ گفت: پدرم زنده است. حضرت فرمود: برو به او نیکى کن.

راوی گفت: وقتی که آن مرد می‌رفت، حضرت فرمود: ای کاش مادرش زنده بود؛ یعنی اگر مادرش زنده بود و به او نیکی می‌کرد، زودتر آمرزیده می‌شد.

بحار الانوار، ج 71 ص 82