#تولیدی

#به_قلم_خودم

کار اصلی امام حسین (علیه‌السلام) از ابتدای مسیر تا روز عاشورا چه بود؟

امام با آنکه از عدم همراهی کوفیان و افراد سست ایمان مطلع بودند اما، همواره در طول سفرشان به کربلا، سعی در تربیت و جذب نیروهای مستعد داشتند یعنی چه؟

یعنی اگر افرادی که سر راه ایشان قرار می‌گرفتند لیاقت و ظرفیت پذیرش حق و دفاع از آن را داشتند حضرت، شروع به راهنمایی و هدایت آنان می‌نمود و کاری می‌کرد که صراط مستقیم را دریابند و تکلیف خود را با دنیا و دین و آخرت روشن سازند.

مثل حر یا زبیر که امام وی را صدا زد و وجدان خفته او را بیدار کرد و از شهیدان کربلا شد و یا در حر ابن یزید ریاحی، نشانی از سعادت و بزرگ منشی یافت و او را پذیرفت.

این تربیت، یک هدایت دو طرفه بود که از یک طرف بایستی امام، آنها را دعوت کند یا بپذیرد و از طرف دیگر در خود اشخاص، ظرفیتی بود که شایستگی پیوستن به یاران امام را داشتند.
و این کار حتی تا شب عاشورا و روز دهم ادامه داشت چرا که حضرت، بارها تا ظهر عاشورا خطبه خواندند و دعوت به اسلام کرده اند. و یا شب عاشورا فضای خیمه را تاریک کردند تا هر که دلش با امام نیست، از گروه یاران مخلص جدا شود.
زیرا جنگ ایمان و عقیده و نوبت میدان عمل است نه شعار و جنجال که، چنین اشخاصی را نه تاب اطاعت از ولی امر است و نه توان ماندن در میدان دفاع.
اگر
ما هم می‌خواهیم حسینی باشیم و کربلایی بمانیم باید سفری به اعماق روح و دل خویش داشته باشیم که آیا عیب و ایرادی که مانع استجابت دعوت امام باشد در ما وجود دارد یا نه؟ آیا گرفتار حسد و بخل و لجاجت و بی‌صبری و نداشتن روحیه ایثار و گذشت هستیم یا روح و جانمان را با نور صفا و معنویت صیقل داده و منتظر دعوت امامیم؟
باید تکلیف‌مان را روشن کنیم هم با خودمان و هم با امام‌مان!
وگرنه خدای ناخواسته یا باید جزء توابین بشویم یا محرومین از همراهی شهدا و امام شهدا.
چه خوب است که عاشورای امسال، ما هم حقیقتا به کاروان کربلا بپیوندیم و بجای صرفا ادعا و حرف زدن، در عمل و با توجه به وظایف امروز خود، سرنوشت مان را آنگونه رقم بزنیم که زینبی پسند باشد همان طور مقاوم، صبور، شجاع، سازش ناپذیر و در عین حال رئوف و دلسوز و وظیفه‌شناس به احوال یاران دین!
اللهم اهدنا من عندک

باید بیندیشیم که تکلیف ما برای عاشورایی شدن و زینبی ماندن چیست…….