​#تولیدی

#به_قلم_خودم

#تنهایی بد دردی است! آدمها گاهی در میان جمع هم احساس دلتنگی می‌کنند چرا؟ چون انسان به یک همزبان و یا بهتر بگویم یک همدل نیاز دارد. 

هم دلی که، او را درک کند و حرفهایش را بفهمد بقولی:

همدلی از همزبانی خوشتر است 

راستی

چرا بعضی‌ها همدل ندارند حتی اگر بین هزار دوست و آشنا باشند؟ شاید یک دلیلش این است که خود را برتر و بالاتر از دیگران می‌دانند و یا بالعکس آدمی ضعیف النَفس اند و خود را حقیر می‌پندارند.

اصلا

همدل و همزبان باید از جنس خودِ آدم باشد مثلا: با معرفت و قدر‌شناس باشد و یا اهل دل باشد و روراست و بی شیله پیله!

یعنی همدلِ آدمها باید طوری باشد که همزبانی با او، غم و درد را بزداید و حال بد او را خوب کند و این میسر نیست مگر اینکه:

همراز و همدلت از جنس خدایی! باشد و مَحْرَم اسرار درونت و الا قصه همان بی‌معرفتی‌ها و دو‌رنگی‌ها تکرار می‌شود.

خدایا

به ما همدلانی که قلب‌هایشان از جنس نور و ایمان است هدیه کن! همان همدمانی که در هر حال باشی حالت را خوب می‌کنند و پابپای دردهایت قدم به قدم می‌آیند و تا، شادی را میهمان دلت نکنند رهایت نمی‌سازند، همان‌هایی که بی‌بهانه سراغت را می‌گیرند و عاشقانه دوستت دارند.

اگر

چنین همدل و رفیقانی دارید! قبل از اینکه بروند حسابی، قدرشان را بدانید اینها همان بنده‌های خوب خدا هستند که آرامش دهنده جان و روح انسانها هستند و برای خوبی کردن به دنبال هیچ توقع و بهانه‌ای نیستند.

باید

بگردیم و برای دل خود همدلانی از جنس آئینه انتخاب کنیم که همیشه با آنها راحت باشیم و بهترین ساعات عمرمان، بودن در کنار آنان باشد.