| اوج نیاز |
بعضی خیال می‌کنند نماز ذکری است که ما به خداوند هدیه می‌کنیم اما، حقیقت مطلب چیز دیگری است.
اجازه دهید یک مثال بزنم:
شاید شما در سنین خاصی لازم بدانید که بطور غیر مستقیم آداب محبت و مهرورزی را به کودکتان بیاموزید فرضاً قطعه طلایی را در کادویی زیبا می‌پیچید و آن را به دست او می‌دهید تا در یک زمان مشخص به عنوان هدیه به شما تقدیم کند، کودک از ارزش و هویت آنچه در دست دارد آگاه نیست اما با توجه به درخواست و عملکرد شما، درمی‌یابد که بازگرداندن این هدیه زیبا به شما، هم محبت شما را جلب می‌کند و هم موجب شادکامی و نشاط روحی خودش می‌شود.
به تعبیری نماز اینگونه است یعنی، لطف و رحمت خاصی از جانب حضرت ربُّ‌العالمین است تا با تمسک به آن، هم نظر محبت الهی را به خود جلب نماییم و هم از این رابطه عاطفی و قلبی، خودمان به احساس رضایت و آرامش درونی برسیم.
و:
چون خالق هستی، انسان را بگونه‌ای آفریده که تنها تکیه‌گاه آرامبخش روحی‌اش یاد خداست، در هر لحظه و شرایطی انسان نیازمند برقراری این رابطه معنوی و تسکین دهنده است که:
ألا بذکر الله تطمئن القلوب
لذا هرگاه احساس غم یا شادی می‌کنیم بلافاصله در پی آن به دنبال یک تأیید کننده یا ناهی هستیم تا بازخورد کار و عمل خود را دریابیم و به آرامش حقیقی برسیم و این حس درونی فقط و فقط با رضایت حق حاصل می‌گردد و با ناراضی بودن او، از دل آدمی سلب می‌شود.
لذا وجود این احساس با ارزش درونی، موجب نیاز دائم ما به ارتباط با خالق است و این، در واقع همان هدیه ارزشمندی است که در قالب روح و جان ما به صورت زیبایی، نهادینه شده و در هر لحظه و مکانی، ما را به سوی خود جذب می‌کند.
رشته‌ای بر گردنم افکنده دوست
می‌کشد هر جا که خاطرخواه اوست
پس وظیفه ما، قدردانی و بهره‌وری مطلوب از این باران رحمت و آرامش الهی است، زیرا دل و سعه وجودی انسان در سایه این نزول محبت و انوار الهی است که، به لیاقت و جایگاه اصلی خود می‌رسد و از لغزش و تاریکی در امان می‌ماند لذا از این تعبیر زیبای رهبری بهره می‌جوییم که فرمودند:
انسان همیشه به نماز محتاج است و در لحظه‌های خطر بیشتر
فرم در حال بارگذاری ...
