تو را است معجزه در کف زِ ساحران مهراس

عصا بیفکن و از بیم اژدها مگریز

دِلا! ز معرکه‌ی محنت و بلا مگریز
چو گِردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

تو را است معجزه در کف، ز ساحران مهراس
عصا بیفکن و از بیم اژدها مگریز

تو موج غیرت و عزمی، ز بحر بیم مدار
حذر ز غرش طوفان مکن ز جا مگریز

ز سست عهدی ایام دلشکسته مشو
نشانه باش چو پرچم، ز بادها مگریز

چو صخره باش و مکن تکیه جز به دامن کوه
به حق سپار دل خویش و از دعا مگریز

تو از تبار دلیران خیبر و بدری
چو ذوالفقار و چو حیدر بزن صلا مگریز

به نوشخند منافق ز ره کناره مگیر
به زهرخند معاند به انزوا مگریز

چو ره به قبله‌ی امن است پایمردی کن
خطا مکن، ز توهم به ناکجا مگریز

چو تیر راه هدف گیر و بر هدف بنشین
ز کجروی به حذر باش و از خدا مگریز

«امین» خلق و امانت‌گزار یزدان باش
به صدق کوش و خطر کن ز مدعا مگریز
شعر از رهبر معظم انقلاب

 در حدیثی صحیح امام باقر(علیه‌السلام) فرمودند:
عَنْ إِسْمَاعِیلَ اَلْجُعْفِیِّ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ(عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ):
رَجُلٌ یُحِبُّ أَمِیرَ اَلْمُؤْمِنِینَ(عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ)
وَ لاَ یَبْرَأُ مِنْ عَدُوِّهِ
وَ یَقُولُ هُوَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِمَّنْ خَالَفَهُ.
فَقَالَ: «هَذَا مِخْلَطٌ وَ هُوَ عَدُوٌّ لاَ تُصَلِّ خَلْفَهُ وَ لاَ کَرَامَةَ إِلاَّ أَنْ تَتَّقِیَهُ».
اسماعیل جعفی می گوید:
از امام باقر(علیه‌السلام) سوال کردم:
مردی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) را دوست دارد اما از دشمن او تبرّی نمی جوید
و می گوید:
امیرالمؤمنین صرفاً از دیگران که مخالف او بودند نزد من محبوب‌تر است.
امام باقر(علیه‌السلام) در پاسخ فرمودند:
چنین فردی[حق و باطل را] قاطی کرده است! و دشمن محسوب می‌شود.
پشت سرش نماز نخوان و احترامی ندارد
مگر اینکه در بستر تقیه مجبور به مراعاتش باشی.
تهذیب الأحکام، ج 3، ص 28

 خدا اصرار بر خواسته ها را دوست دارد.

قال الصادق علیه السلام:
سَل حاجَتَکَ وَ اَلِحَّ فی‌الطَّلَبِ فَاِنَّ اللهَ یحبُّ اِلحاحَ المُلِحّینَ مِن عبادِهِ المُؤمنین.
حاجت خود را از خدا بخواه و بر آن پافشاری کن. خداوند بندگان مؤمن خود را که در خواسته‌هایشان اصرار و پافشاری می‌کنند دوست می‌دارد.

(قرب‌الاسناد، ص ٥)

پاسخ شنیدنی به یک اشکال درباره امیرالمؤمنین علی(ع)

🔹 یکی از علمای فارس به تهران آمده و در یکی از مسافرخانه‌های تهران ساکن شده بود. در اینجا پولش را دزد می‌زند. مرد محترمی بوده. هیچ کس را هم نمی‌شناخته که از او کمک بگیرد. می‌آید فرمان امیرالمؤمنین(ع) به مالک اشتر را روی یک کاغذ اعلا با یک خط بسیار عالی می‌نویسد که آن را به صدر اعظم وقت اهدا کند. (طبق معمول، آنها هم در مقابل پولی می‌دادند).

🔸 خیلی روی آن زحمت می‌کشد. بعد وقت می‌گیرد و نزد آن آقای صدراعظم می‌رود. او نگاه می‌کند و می‌پرسد چیست؟ می‌گوید فرمان امیرالمؤمنین(ع) به مالک اشتر است. می‌فهمد که این برای دریافت کمک آمده. وقتی که همه مراجعه‌کنندگان رفتند، به فرّاش می‌گوید در را ببند، هیچ کس داخل نیاید.

🔹 به آن آقا می‌گوید بیا جلو. او را خوب نزدیکش آورد و به آرامی گفت: من از خودت یک چیزی می‌پرسم. خود علی به این عمل می‌کرد یا نمی‌کرد؟ بله، عمل می‌کرد. گفت: خودش که عمل کرد چه نتیجه‌ای گرفت؟ آیا جز شکست چیزی نصیبش شد که تو حالا این را برای من آورده‌ای؟

🔸 عالم گفت: جوابت را همین جا به تو می‌دهم. تو چرا این را جلو مردم به من نگفتی؟ صبر کردی مردم بروند. مردم هم که رفتند چرا جلوی نوکرهای خودت نگفتی؟ تازه نوکرهایت را بیرون کردی و آرام به گوشم می‌گویی. از که می‌ترسی؟ از این مردم می‌ترسی. از چه چیزِ مردم می‌ترسی؟ غیر از همین علی(ع) است که الآن در همین مردم حلول کرده؟

🔹 معاویه که مثل تو عمل می‌کرد الآن کجاست؟ تو خودت هم مجبوری که حالا معاویه را لعنت کنی. ولی علی(ع) به دلیل همین منطقش اکنون زنده است. پس علی(ع) شکست نخورده است. باز هم امروز منطق اوست که طرفدار دارد، پس باز هم حق پیروز است.

استاد مطهری، فلسفه تاریخ، ج4، ص296-295 (با تلخیص)

از علامه طباطبایی ره سوال کردند برای رشد معنوی دستورالعمل می‌خواهیم ..

ایشان در جواب فرمودند:
بهترین دستورالعمل و ریاضت، خوش اخلاقی با خانواده است

🌍 #انتشار_حداکثری_با_شما