شاید بارها از خود پرسیده باشیم چرا انقلاب اسلامی به مسئله فلسطین و قدس اهمیت می دهد و اصلا چرا ما باید روزی بنام روز قدس داشته باشیم؟!
قبل از هر قضاوتی، باید اقرار کرد که سرزمین بیت المقدس قبله اول مسلمین و محل معراج نبی مکرم اسلام و همچنین محل ظهور و تبلیغ ادیان پیامبرانی چون حضرت داوود و حضرت یحیی و همچنین حضرت موسی و عیسی بوده و علاوه بر آن این مرکز مقدس، یادگار تبلیغات و تلاشها و مدفن بسیاری از پیامبران خداست.
البته اهمیت و ارزش این سرزمین به آنچه گفتیم، ختم نمی شود، بلکه موقعیت جغرافیایی و منطقه ای این مکان مقدس که به صورت معبری حیاتبخش، خصوصا از لحاظ همجواری با لبنان و داشتن زمینهای سرسبز و پربار و زمستانهایی پر بارش، که همه اینها منافعی است که باعث شد یهودیان متنفذ از هفتاد سال قبل به این سرزمین، طمع مالی و چشمداشت اقتصادی داشته باشند.
بدین منظور، سرمایه داران یهودی وابسته به استکبار و عمدتا امریکای ستمکار، زمینهای ملت محروم فلسطین را با عوام فریبی و تبلیغهای دروغین از مالکان اروپایی و امریکایی خریدند و پس از آن شروع به آزار و اذیت مظلومان فلسطینی با نهایت قساوت قلب و بی رحمی نمودند و کم کم با اخراج کارگران و قتل و نسل کشی، آنان را آواره بیابانها کردند و در عوض یهودیان را به این سرزمین فراخوانده و وعده مدینه فاضله را به آنان دادند.
یکی دیگر از توطئه های خائنانه و عوام فریبانه صهیونیست های نژاد پرست، ممانعت از ورود عربها و ترس از نفوذ و گسترش اسلام در این منطقه بود.
لذا:
اول اراضی کشاورزی فلسطین را تصرف کردند و بعد از آن به دلیل خصلت شوم طمع ورزی یهودیان، کم کم تمام فلسطین و سپس اردن و نوار غزه را بزور تصاحب کرده و شروع به دیوار کشی و ایجاد شهرکهای یهودی نشین و توسعه آنان نمودند.
گفتیم که یهودیان در طمع ورزی، مشهورند و این امر و خصلت را قرآن بارها و بارها در قرآن کریم ذکر کرده، بگونه ای که چهل و یک بار نام بنی اسرائیل را بیان کرده و هر بار با عنوان خصلتی غیرانسانی اعم از حسادت نسبت به ظهور خاتم النبیین در جزیرة العرب و غریزه نژاد پرستی که چرا پیامبر موعود در سرزمین آنها ظهور نکرده و یا ایرادها و قتل پیامبران خود از جمله حضرت یحیی علیه السلام را به عنوان کارنامه یهود بیان می کند.
یهودیان، با توجه به حس نژاد پرستی و حسادت و لجاجت معروفشان و بالاتر از همه مال اندوزی ولو غاصبانه و به قیمت کشتار و نابودی یک ملت، شعار از نیل تا فرات را به حمایت از امریکای جنایتکار، سر داده اند، اما زهی خیال باطل!!
با پیروزی و شکوفایی و رشد و بالندگی انقلاب اسلامی، انتفاضه ای که از روز اول در فلسطین بر علیه غاصبان اسرائیلی و یهودی، صورت گرفته بود (انتفاضه به معنای مبارزه در سرزمینی که غصب شده ) به یک حرکت جهادی و هدفدار اسلامی تبدیل شد و بیت المقدس را بیش از پیش برای رژیم اشغالگر قدس ( بیت المقدس ) نا امن کرد و آرزوی غصب نیل تا فرات را برای آنان به کابوسی وحشتناک تبدیل کرده است.
لذا فرمایش امام مبنی بر تعیین جمعه آخر ماه مبارک رمضان به عنوان روز قدس، ریشه ای کاملا قرآنی و اسلامی دارد و این وحدت جهانی در مبارزه بر علیه صهیونیست های غاصب، می تواند سد محکمی در مقابل اتحاد کور و نافرجام دشمنان اسلام و قرآن باشد و این است:

رمز شعار ماندگار:
مرگ بر امریکا و
مرگ بر اسراییل
اگر:
امروز به مردم مظلوم فلسطین کمک می کنیم، علاوه بر اینکه تکلیف اسلامی خود را در یاری از مظلوم انجام داده ایم، آرزوی رژیم اشغالگر قدس را مبنی بر غصب نیل تا فراتی که مرز کشور ماست به یأس و شکست و ذلت تبدیل خواهیم کرد.

شعار به معنای علامت است و سابقه ای تاریخی در بین ملت ها دارد . هم مسلمان ها شعار و علامت داشتند مثل أذان یا شعار لا إله الا الله که نشانه مذهب و مکتب شان بود و هم مشرکان که نمادشان ، بت های سنگی بود که می پرستیدند .
در دین اسلام ، شعار نقش خاصی در رویارویی با دشمنان ایفا می کند از جهتی احیای روحیه حماسه و ایثار است و از طرف دیگر ، ایجاد رعب و ترس در دل کفار و منافقین .
به عنوان نمونه ، قبیله بنی النضیر که طایفه ای از یهود بودند، برای زندگی به مدینة النبی پناه آوردند به شرط آن که توطئه نکنند اما یهودیان پیمان شکنی کردند لذا پیامبر اکرم صلوات الله علیه دستور دادند محل زندگی آنها را محاصره کنند و همه مسلمان ها شعار الله اکبر بدهند و خود حضرت هم تکبیر می گفتند . پس از ده شب حضرت ، مأموریت را به حضرت علی علیه السلام سپردند و آنقدر مسلمان ها این شعار را تکرار کردند که خود یهودیان ، مرعوب شده و آن جا را ترک کردند .
🍀 🍀 🍀 🍀 🍀 🍀 🍀 🍀
البته باید مسلمانان دقت کنند که مقابله با دشمنان باید هماهنگ با نوع هجمه و حمله آنان باشد ، مثلا در جنگ احد ، پیامبر اسلام در پاسخ به فریاد مشرکان که از بت ها تعریف و تمجید می کردند ، دستور دادند مسلمانان شعار ” الله مولانا و لا مولی لکم ” سر دهند یعنی حمله و دفاع باید از یک سنخ باشند . یعنی ملتی مسلمان که دشمن درجه یک آن امریکا و اسرائیل تا دندان مسلح است نباید از تجهیزات و تسلیحات موشکی و هسته ای محروم و غافل باشد و یا در تهاجم و تحریم اقتصادی ، کشور باید با تکیه بر ثروت و منابع ملی و تولیدات داخلی به مرز خودکفایی برسد .
🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴
امام خمینی رحمت الله علیه می فرمودند :
“الله اکبر ما را پیروز کرد “
چگونه ؟ بدین صورت که وقتی یک مسلمان باورش بشود که قدرت خداوند از تمام قدرت های پوشالی مستکبران عظیم تر است ، هم احساس پشتیبانی و حمایت الهی می کند و هم باعث گریز و وحشت دشمنان می گردد . کما این که اوج شعارهای مردمی در راهپیمائی ها در دوران انقلاب و دفاع مقدس ، تکبیر بود .
تکبیر در دین اسلام آن چنان جایگاهی دارد که مقدس ترین و مهم ترین اعمال عبادی ما یعنی نماز با آن شروع می شود زیرا فرد و جامعه ای که ” الله ” محور برنامه های زندگیش باشد ، دیگر از شرق و غرب و منافقان داخلی هیچ ترس و واهمه ای ندارد . چنان که از صدر اسلام تاکنون و از پیامبر بزرگوار گرفته تا ائمه معصوم علیهم السلام و جانشینان بر حق آنان یعنی ” ولایت مطلقه فقیه ” با اتکا به همین شعار مقتدرانه ، اهداف مکتب اسلام را ، به جهانیان معرفی کرده و ارزش های دینی را تبیین و تبلیغ کردند .
البته ناگفته نماند که دین اسلام همه جانبه است و ابعاد مختلف را در نظر می گیرد . از یک طرف شعار و تکبیر و تهلیل و از جهتی ، اخلاق و نصیحت و از بعد دیگر سلاح و تأدیب است . چنان که ( در آیه 36/ حج ) قربانی نمودن شتر را نیز شعار می داند یعنی با یک دست سلاح و با دست دیگر ، علامت دین یعنی قرآن کریم که نمود بارز شعائر الله است و سراسر این کتاب نورانی ، یکتا پرستی و طاغوت شکنی است .
🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴 🔴
اما باید بدانیم که هر شعاری ، نشانه دینداری نیست و نباید از روی غفلت و مسامحه و تساهل آن را قبول و دنبال کرد چه بسا به فرموده حضرت علی علیه السلام ، سخنان و شعارهای به ظاهر حق و دهان پر کنی زده شود که هدف ، کنار زدن رهبران دینی و گرایش به انحرافات و شبهات و فتنه ها باشد ، مثل شعار خوارج که می گفتند : لا حکم إلا لله
یعنی ای علی تو برو کنار که هیچ حکمی غیر از حکم خدا وجود ندارد .
ظاهرا شعار جالبی است ولی حضرت در جواب فرمودند که این سخنان کلمات حقی است که از آن اراده باطل و بد شده است :
کلمة حق یراد بهاالباطل
امروزه هم این چنین شعارهایی در قالب حقوق بشر ، آزادی زنان ، حمایت از کودکان ، تساوی زن و مرد ، دموکراسی و مردم سالاری ، رفراندوم و امثال آن در رسانه های دنیا ، زیاد مطرح می شود اما به قولی اگر ما به سراغ نهج البلاغه برویم بیش از هزار سال قبل ، امام در نامه 77 / حقوق و عدالت اجتماعی را چنان واضح و بی بدیل بیان فرموده که هیچ شعار مخالفی را یارای مقابله با آن نیست از حق بیمه و مرخصی و بهداشت گرفته تا حقوق حیوانات و …که امروزه گروهی احمق و نادان ،با سوء استفاده از جهل عده ای ، بدون ذره ای تعهد و اخلاق ، شعار حمایت از انسان و عدالت می دهند و حال آن که نه از عدل چیزی می دانند و نه از انسانیت !!!
🌵 🌵 🌵 🌵 🌵 🌵 🌵 🌵
حفظ شعائر اسلامی ، از اهمیت بسیار بالائی برخوردار است و تنها ، افراد با تقوا و مؤمن به آن پای بند هستند لذا قرآن کریم در آیه 32/ حج می فرماید :
و من یعظم شعائر الله فإن ها من تقوی القلوب
یعنی تعظیم و تکریم علامات و نشانه های دین ( مثل سعی صفا و مروه) و یا قربانی کردن که قبلا ذکر شد همه و همه از تقوای قلب است چرا ؟
زیرا در دین مبین اسلام ، شعارها برخواسته از هدفی والا و انگیزه ای درونی است که به دنبال آن ، عمل و تعهد و ایستادگی است ( البته معنایش بی تقوا بودن دیگران نیست ولی این تکریم ، امتیازی است که بر اساس عبودیت انجام می گیرد ) و به همین دلیل است که در انقلاب اسلامی ما نیز ، که میراث وحدانیت نبوی و عدالت علوی است ، شعار و پرچم و ایام و همه امور حول محور یکتاپرستی و حق طلبی و مبارزه با شیطان درون و برون ، در عمل است و باز به همین جهت است که هرکار و هر عملی که در راستای نیل به اهداف عالیه جمهوری اسلامی صورت گیرد چه ، سردادن شعار فتح و پیروزی و تکبیر در شامگاه 22 بهمن باشد ، و چه شرکت در راهپیمایی یوم الله و عید مسلمانان جهان در جشن بزرگ و با شکوه چهل سالگی و تکامل شجره طیبه انقلاب اسلامی باشد و چه سر دادن ندای حمایت از مظلوم در روز قدس ! همه و همه از نشانه های تداوم خط سرخ شهادت و خط سبز انتظار است .

#تولیدی

#به_قلم_خودم

#سوال_بدون_جواب

براستی وظیفه کیست که به خواسته‌های مردمی که، مریدشان رهبرشان است پاسخ دهد؟
آیا حتما باید پس از حدود سه ماه که از شیوع بیماری کرونا می‌گذارد، رهبری علنا وارد میدان شوند و مطالبه نمایند؟
چه چیزی را؟

بقولی این ویروس واقعا هوشمندانه عمل می‌کند یعنی، نه برای گشت و گذارهای خیابانی مشکلی ایجاد کرد نه برای حتی پر‌خطرترین مشاغل و نه هیچ مرکز و موسسه و مرکز تجمعی! بلکه فقط یکراست رفت در محل نماز‌جمعه و مساجد و حسینیه‌ها مستقر شد تا هر که وارد شد حسابی به جانش بیفتد!

همان مساجد و پایگاه‌ها و قرارگاه‌های فرهنگی و دینی مثل نمازجمعه که همه و همه برگرفته از الهامات و رهنمودهای رهبری است و اگر نبود سعه‌صدر و متانت و بزرگواری ایشان، معلوم نبود چه بلایی سر این مردم مومن و انقلابی و ایثارگر می‌آمد؟!

مدیریت و فرماندهی در جامعه اسلامی که در راس آن ولایت‌فقیه قرار دارد مانند جوامع بی‌ در و پیکر و از هم پاشیده شرق و غرب نیست که، نه بها و ارزشی برای انسانها قائلند و نه، معنای خانواده اسلامی و جامعه دینی را می‌فهمند؟

این ویروس متاسفانه هوشمند! ثابت کرد که کشور بدون رهبر عالِم و مقتدر، مثل آسمان بدون خورشید، تاریک و ظلمانی است و نه تنها راه درست را بلد نیست بلکه، مردم را به دره‌های نیستی و اغتشاش و بی‌نظمی پرت می‌کند و حتی در این راه غلط خود هم، مجبور است متوسل به زور و اسلحه بشود.

چرا بیش از نیمی از ماه مبارک رمضان که غنی‌ترین و والاترین فرصت معنوی و اعتقادی ملت مسلمان است، هیچ راهکاری برای حضور مردم در سنگر مساجد و نماز‌جمعه ارائه نشد؟

از چه می‌هراسند؟ شاید نفهمیده‌اند و یا خود را به خواب زده‌اند که اگر مدیریت کشور در این بحران عظیم از طریق #رزمایش #همدلی مهار نشده بود، سرنوشت نامعلومی در انتظار مردم رنجدیده کشورمان بود.

آیا باید همه کارها و مسئولیت‌ها به دوش رهبری باشد؟ آیا باید حتما مطالبه و اعلام نماید؟
همه باید بدانند که، ملت پیرو ولایت، در قضیه مطالبه‌گری بازگشایی مساجد و پایگاه‌های نمازجمعه تابع ولیّ امر خویش است و ما نیز مطالبه‌گریم!

آیا جوابی برای این #"سوال #بدون #پاسخ دارند؟

#تولیدی

#به_قلم_خودم

امسال جای جای هر سجاده‌ای، سبدی از گلهای مهربانی و #همدلی رویید و عطر دل‌انگیزش تا اقصی نقاط کشور، دلهای درمانده و محجوب بسیاری از نیازمندان را همچون گلستانی، گلباران نمود و طراوتِ صفا و کرامت رمضان، به یُمْن دستان پر‌ خیر و برکت مومنان روزه‌دار، اشک شوق و نقش لبخند را بر چهره گرفتاران، ترسیم نمود.

امسال! مردم، روزه‌داری را با عمل صالح و نیت خالص تجربه کردند و در کنار مبارزه با نَفْس، جهاد اکبر دیگری را که همانا اطاعت از ولایت بود، از صمیم قلب پذیرا شده و مثل بارانی از رحمت و ایثار و بخشندگی، بر کویر سفره‌های خالی و دستان نیازمند، آنچنان باریدند که حماسه‌ای جاودانه خَلق شد و بلایی تلخ و بی‌ملاحظه را به فرصتی شیرین و ماندگار تبدیل نمود.

آری! یک جهادگر همیشه در صحنه و آماده و گوش به فرمان فرمانده خویش است چه در لباس رزم باشد چه در مقام طلبگی و چه در سنگر همدلی و خدمت به همنوعان!
و
فرقی نمی‌کند که این میدان عظیم مبارزه، شهرهای سیلزده باشند یا مناطق زلزله‌خیز و یا برپایی سفره‌ای از بزرگ‌منشی و مهربانی به وسعت دلهای آسمانی!

#تولیدی

#به_قلم_خودم

آغوش پیامبر خدا، مأوا و جایگاهش بود و حجره رسول‌الله، مکتب خانه و سرای رشد و تربیتش!
روزی یکی از یاران، از شدت علاقه و احترام نبی‌الله به این کودک سوال نمودو پاسخی بدین مضمون شنید که:
او را بسیار تکریم می‌نمایم چرا که در آینده بین مسلمانان، وحدت و اخوت ایجاد می‌کند و مسلمانان را از فتنه‌ای بزرگ در امان می‌دارد!
براستی آن فتنه بزرگ چه بود؟ و چگونه سبط اکبر پیامبر رحمت، مانع رخ دادن آن شد؟

آیا فقط کرامت و بخشش‌های بیکران آن حضرت، دلهای مردم را به هم پیوند می‌داد؟ یا اینکه صفات برجسته‌تری هم، این رویداد عظیم و ماندگار تاریخی را رقم زد؟

در باب کَرَم و احسان آن حضرت همین بس که، بر درِ خانه خود می نشست تا مبادا سائلی محروم بازگردد و یا اموالی را که چندین بار بین خود و خدایش تقسیم نمود و در راه رضایتش، صرف می‌نمود!

آری! او کریم اهل بیت بوده و هست و هرگز دست رد به دعا و خواهش بندگان خدا نزده و گویا هر آن، منتظر ندای حاجت‌مندان و گرفتاران است:

حاتم طائی بُوَد ریزه‌خور خوان تو
زاهد و عارف همه مست ز احسان تو

صاحب جود و کَرَم ای حسن مجتبیٰ
سائل و درمانده‌ایم! دست به دامان تو

اما آن شاخصه برتر در وجود منحصر بفرد آن امام همام چه بود؟

مولای متقیان را با خنجر زهرآلود کینه و بغض و عداوت، به شهادت رسانده و جامعه در اوج فقدان شیعیان خالص و ناب، به جز معدود افرادی که مانده‌اند، به سر می‌برد.
جامعه اسلامی نیاز به ایجاد بنیادی نو و تربیت نیروهایی متعهد و مقاوم دارد از جنس عمار و ابوذر و مالک اشتر!
اما تا دلتان بخواهد فرماندهان نفاق و بندگان زر وسیم، در میان مردم رخنه و نفوذ کرده و ایمان‌های بی اصل و ریشه و ظاهری را از دلهای سیاه شهرت‌طلبان و مقام پرستان، ربوده است.

از آن طرف دستان فریب و نیرنگ معاویه، با لشکر‌کشی و اعلام جنگ، به قصد متلاشی نمودن لشکر اسلام و تشیع، در حال تعدی و ایجاد رعب و وحشت در بین پیروان رسول‌الله است!

مردم به امام روی آوردند که:
یا‌ابن‌رسول‌الله! آیا از معاویه و انبوه لشکریانش می‌هراسی یا به ما اعتماد نداری؟
امام (مضمون) فرمود:
نه از مرگ می‌هراسم و نه دلبستگی به دنیای شما دارم بلکه، هر آینه روزی را می‌بینم که فرماندهان‌تان تسلیم جاه‌طلبی و هوای نَفْس معاویه شده و پشت پا به عقاید جدم رسول خدا زده و مردم نیز از هول و هراسِ تزویرهای منافقانه بنی‌امیه، هر یک به گوشه‌ای گریخته و از معدود شیعیان و یاران اهل بیت (سلام‌الله‌علیهم) نه وارثی مانده و نه یار و یاوری، و اسلام و تشیع برای همیشه از صحنه زمین محو خواهد شد!
اما:
برای آنکه ذریه فرزند علی‌ابن ابیطالب (علیه‌السلام) و وارث شجاعت و غیرت او را بشناسید! پس از اتمام حجت با شما، افرادی چون اشعث را با لشکریانی به سوی معاویه می‌فرستم و خود نیز با یاران اندک خویش براه می‌افتم.
اما:
معاویه، فرماندهان به ظاهر مسلمان و در عمل ریا‌کار را با اسلحه حرص و طمع و وعده و وعیدهای بدون ضمانت اجرایی واقعی، فریب داد و آنچه را امام وعده داده بود، به عیان دیدند و امام ماند و یارانی اندک.
لذا:
معاویه که در مکر و حیله، مانند نداشت، آخرین گزینه را بنام صلح و اصلاح‌طلبی، انتخاب و به امام پیشنهاد نمود.
اما:
تکلیف امام پس از آزمودن و پرده برداشتن از چهره نفاق و دنیا‌طلبی مردم چه بود؟
معاویه امام را در مقابل عمل انجام شده قرار داد و صلح‌نامه تحمیلی خود را به امام عَرضه کرد به شرط آنکه تعهدات امام را بپذیرد هر چند که:

امام فرمود (مضمون):
بخدا قسم می‌دانم که معاویه به هیچیک از تعهدات خود، عمل نخواهد کرد و من را که امام مسلمین و خواستار برقراری صفا و عزت و آرامش، در بین مسلمانان هستم را، در شرایطی قرار داده که برای جلب رضایت الهی و مصلحت شیعیان و باقی ماندن دین جدم رسول خدا، به این صلح اجباری، تن می‌دهم و با صبر و ایثار و شجاعت، مکر و حیله دشمن را ناکام می‌گذارم و سیاست قلع و قمع شیعیان را، همچون داغی سنگین و ننگین بر دل بنی‌امیه می‌گذارم.
و
اینگونه امام فرصت یافت تا نسلی از جنس یاوران امیر مومنان و خاتم‌المرسلین، تربیت نماید.
و
با بذل و بخشش و مبارزه با قدرت‌طلبی و زراندوزی، دلهای مستعد و آماده را به اسلام ناب متمایل کند، و تداوم‌بخش زنجیره تمدن بزرگ اسلامی و نبوی باشد و اگر چنین صبر و استقامت و بصیرت و سیاست مقتدرانه‌ و مدبرانه‌ای از سوی امام گرفته نمی‌شد شاید امروز آثاری از دین و دیانت و تشیع و وحدانیت، چیزی جز نامی بیش، نمانده بود!